kunst kijken en meer

Vanmiddag, mijn laatste zondag hier, ben ik door Jolijn en Liedewij van camping Quinta da Fonte opgehaald om de zogeheten kunstroute in mijn dorp Figueiro dos Vinhos te lopen. Er is een jaarlijks fotografieconcours waarvan de werken van de deelnemers door het dorp verspreid te zien zijn,

foto van vroeger in een foto van nu

er zijn er grote en kleine muurschilderingen, wandkastjes met voorstellingen, miniatuurtjes, kleine figuurtjes tegen de gevels. En passant nemen we meteen even het plaatselijke museum mee

en bezoeken we het Casulo de Malhoa, het huis dat schilder José Malhoa ooit heeft laten bouwen.

Het heeft de afgelopen dagen erg veel geregend en we zijn op het ergste voorbereid. Maar het blijft zowaar droog en klaart wat op. Hier een kleine impressie van hetgeen we tegenkomen.

Dat huis van Malhoa is de moeite waard om te bezoeken.

Ik ben er voor het eerst binnen. Ook de tuin is mooi.

Onderin het Casulo is het enige schaakbordenmuseum van Portugal gehuisvest, piepklein. Dit is het opmerkelijkste bord dat ik er zie.

Wie schetst mijn verbazing als ik enkele weken later in Rotterdam zo'n zelfde schaakbord voor een triootje aantref, bij de kubuswoningen.

Meer over José Malhoa en zijn huis vind je door hier te klikken.

Na afloop gaan we kebab eten in een klein zaakje dat net een jaar bestaat.

Smaakt prima.
Twee weken geleden, zondag 3 september, aten we ook al samen. Net als vorig jaar trakteerde ik de dames, en dit keer ook Gerda, een andere Nederlandse hier uit de buurt, op een lunch in restaurant Baião, bij Foz de Alge.

Een kaart is er niet en zelfs bestellen is niet nodig. Men kent er maar één menu, dat je kunt nemen of niet. Zo simpel is het. Nemen is aan te raden, want het smaakt - zo eenvoudig het van samenstelling ook is - verschrikkelijk lekker: gefrituurde karper, patat, rijst en salade. Wij vulden aan met vier kleine flesjes water en twee flessen vinho verde, vier toetjes en vier koffie. Houd die hoeveelheden even in gedachten.

Ik moest de rekening betalen die neerkwam op €15 p.p. Dit is Portugal.
En nu ik het toch over eten heb, kan ik nog even vertellen dat ik deze zomer voor het eerst veel vruchten op m'n vijgenkaktussen in de voor- en achtertuin heb. 

Nadat ik op internet heb opgezocht dat die vruchten prima zijn te eten of verwerken, ga ik aan de slag: schillen, in de keukenmachine, fijnmalen tot moes of sap.

Wel oppassen voor de heel fijne stekeltjes die zomaar in je vingers kunnen gaan zitten en veel jeuk veroorzaken. Keukenhandschoenen aan dus.

Dit is het resultaat, goed te drinken, te eten of als vocht te gebruiken in een suddergerecht.

Met grote verbazing zie ik wat later op de website van Albert Heijn ook de vruchten van de vijgenkaktus aangeprezen worden. Is dat voor het eerste of heb ik vorige jaren iets gemist?
Tot slot is er nog Oscar. Een hond om precies te zijn. De al eerder genoemde Gerda weet toevallig hoe hij heet. Ik nu dus ook. Dit is hem. Hij hoort bij een huis een stukje verderop.

Als ik een eindje ga wandelen, gaat hij mee. Vrolijk huppelt hij voor me uit en kijkt af en toe achterom of ik niet toevallig een ander weggetje ben ingeslagen. We wandelen soms wel een uur.

Onderweg doet hij z'n plasjes en een poep, echt des honds, overal een eigen geurvlaggetje achterlaten. En als ik mijn en dus ook zijn huis weer nader, weet hij precies welk paadje hij tot slot moet nemen om bij zijn eigen baasje uit te komen.

Hij blikt nog even achterom: volgende keer weer. Dat kan nog wel even duren, want a.s. woensdag ga ik terug naar Nederland. Inderdaad volgende keer weer.