Zaterdag marktdag in Figueiró, dus daar gingen wij ook naar toe. Als was het maar om verse broodjes te kopen, bolletjes, bolinhos op z'n Portugees. We troffen er zoals afgesproken Paul en Sean, die ook wat boodschappen moesten doen bij hun vaste kramen.
We maakte onze lunch klaar
Inmiddels had ik het verband van mijn hand gehaald om de toestand te bekijken. Duim en een paar vingers zagen er wat gehavend maar rustig uit, voor zover ik dat kon beoordelen. Maandag terugkomen op de eerste hulp in Figueiró, en dan weer dat hele circus doorlopen, leek me nu geen goede optie. Woensdag zou ik weer in Rotterdam zijn, kon desgewenst Pieter, die arts is geweest, erover bevragen, zonodig mijn eigen huisarts. Voor dit moment liet ik het er verder bij.
Zondag werd het nog een keertje zwemmen in de Zêzere. Ik bleef vanwege m'n blessure op de kant, ook leuk. Er waren wat mensen aan het vissen, de ene na de andere vis was de klos,
Maandag, onze laatste dag in m'n huis. Opnieuw deden we rustig rustig aan.
's Avonds alles opeten, opruimen, bagage inpakken en niet te laat naar bed.
Gisteren, dinsdag. We nemen de bus van 09:15 via Coimbra naar Porto. Het 2de deel van de reis, vanaf Coimbra, heb je normaal gesproken een bus van 11:00 uur, viatura 11, die na Porto nog doorrijdt en als eindbestemming Braga heeft. Nu vertrekken er vanuit Coimbra twee bussen op dat tijdstip: inderdaad een naar Braga, nummer 11, en een naar alleen Porto, nummer 11A. Die laatste hebben wij. Kennelijk is er genoeg aanbod aan passagiers dat dit achter elkaar aan rijden lonend is. Misschien alleen in de zomer.
Ik had al gehoord dat Rede Expressos hier bij een nieuw busstation aankomt, Campo 24 de Agosto, volgens mij een voormalige parkeergarage, ondergronds in elk geval.
Daar vandaan is de weg naar ons hotel gemakkelijk te vinden; heel ver lopen is het niet.
Voor het laatst gebruiken we een warme lunch, zoals we onderweg zo vaak deden, gewoon op een terras op een pleintje, helemaal buiten het toeristische gebied, gelukkig, en alleen bevolkt door plaatselijke Portugezen die hetzelfde idee hadden als wij. Een paar lapjes gebakken kalkoenfilet, frites, rijst, een gebakken ei, salade, een glaasje bier en koffie toe, heel smakelijk en wat een sfeer, en dat allemaal voor de ongelofelijke prijs van €5,50 pp.
Hier worden we erg blij van.
Het inchecken in het Grand Hotel gaat als altijd heel vlot. Ik kom er misschien voor de ongeveer 20ste keer, wordt direct herkend, en heb het gevoel, als vaste klant, altijd een wat grotere kamer te krijgen. Lucky us.
We gaan aan de wandel door de stad, richting de rivier en de bekende brug. Van mijn broer Paul had ik al begrepen dat Porto 'hot' is en het er vooral langs het water een stuk drukker is geworden. Dat kun je wel zeggen.
Zwemmen in de Douro en van de brug af springen doet de jeugd nog steeds.
Dat laatste kwam ook nog even ter sprake in een Duitse documentaire, uitgezonden door de zender Arte. De springers zouden het zelfs voor geld doen. Van mij mogen ze. Hieronder dat bewuste fragment. Nog even over de drukte. Om het bekende interieur van boekhandel Lello te bekijken, moet je tegenwoordig een kaartje kopen. Bij aanschaf van een boek krijg je de ticketprijs retour. De wachtrij buiten is bizar.
In het bekende café Majestic ben ik al jaren niet geweest. Grote delen van de dag is binnenkomen vrijwel onmogelijk, letterlijk bedoel ik.
De stad Porto zal zich, net als Amsterdam, moeten afvragen waar het omslagpunt ligt, op welk moment het massatoerisme een last wordt in plaats van een zegen. Het bestuur van onze hoofdstad heeft al wat maatregelen genomen tegen deze, wat wel wordt genoemd, venetianisering van de binnenstad. Ook Porto zal daar in de nabije toekomst niet aan kunnen ontkomen.
Drie jaar geleden schreef ik over deze moderne problematiek ook al eens. Hier is dat verhaal terug te vinden. En ook nu weer besteedt NRC er een dezer dagen een uitgebreid artikel aan. We zullen zien waartoe deze ontwikkeling leidt. Zelf zoek ik m'n heil liever buiten het toeristisch gebied
Terug naar de woensdagochtend.
We rekenen ons hotel af en begeven ons naar station Bolhão. De markthal daar is tijdelijk gesloten en verplaatst. Eindelijk wordt er gerenoveert, het zou eens tijd worden.
Met de metro zijn we in een half uurtje op de luchthaven. Mooi op tijd stappen we in ons vliegtuig van TAP voor vlucht TP658.
Het is nog even spannend of we kunnen vertrekken. Door een computerstoring van de verkeersleiding in Amsterdam ligt het vliegverkeer daar op dit moment stil. Toestellen die al onderweg waren, wijken uit. Wie weet worden we straks in Brussel of Frankfurt gedropt. We moeten wachten, krijgen een glaasje water, want het is vrij warm in de cabine. Na ongeveer een uur komt het verlossende woord van de captain: de problemen zijn voorbij, we gaan.
Xander en ik sluiten onze vakantie af waar we hem ook begonnen: Galicia. Want vanuit de lucht zijn heel goed en duidelijk herkenbaar de plekken te zien waar we twee weken geleden zijn geweest: Vigo, Santiago de Compostela, A Coruña, Tui, de Minho, en Valença. Wat een schitterend gezicht. En wat een mooi symbolische afsluiting van onze reis.
Om 16:45 landen we veilig en wel op Schiphol. Als we naar onze koffers lopen, zien we bij alle gates massa's mensen staan te wachten op het vertrek van hun vertraagde vluchten. Onze vertraging is drie kwartier. De schade valt dus mee. Ach, allemaal luxeproblemen.
Reacties
Een reactie posten