seismologische markies

Vandaag neem ik de rode metrolijn vanaf Oriente naar z'n eindpunt São Sebastião.

Vandaar is het nog een klein stukje lopen naar het Parque Eduaro VII, aangelegd eind 19de eeuw als stadspark waar de bevolking een luchtje kon scheppen. 

Het is genoemd naar de Britse koning Edward VII die Lissabon bezocht in 1903.
Helemaal bovenaan bij de fontein heb je een schitterend uitzicht over Lissabon.

Alle bezoekers leggen dat met hun camera vast: het uitzicht en het bewijs dat zij zelf op die plek waren. 

Ik ben ook zo iemand, ik geef het toe.

Daar boven kom ik ook nog twee 'bekenden' tegen. Allereerst een beeld van de Colombiaanse Fernando Botero, onlangs geëerd met een grote tentoonstelling in de Kunsthal in Rotterdam. Altijd heel herkenbaar, nu ook weer.

Verder zie ik op een bordje de naam van de grootste fadista die Portugal ooit heeft voortgebracht.

Twee dagen later zal ik totaal onverwacht bij haar graftombe staan: Amália Rodrigues.
Maar dat als gezegd later. Nu wandel ik vanaf dat hoogste punt naar beneden, eerst door dit park, om uit te komen op het Praça Marques de Pombal.

Deze Markies was onder zijn eigen naam, Sebastião José de Carvalho e Melo, ook al indrukwekkend trouwens, premier onder koning Dom José I. Hij speelde een heldenrol na de aardbeving van 1755 die een flink deel van de stad vernietigde. Onder zijn bezielende leiding werd Lissabon weer opgebouwd, dat deel dat nu Baixa is. Als dank werd hij in 1769 geëerd met die markiezentitel. 

Hij liet achteraf vragenlijsten rondgaan: hoe lang had de beving geduurd, waren er naschokken, hadden dieren zich vreemd gedragen, waren er andere zaken die opvielen, e.d. Hij werd daardoor later ook wel bestempeld als de 'vader van de seismologie'. Meer over deze bijzondere figuur uit de Portugese geschiedenis is te lezen in Terramoto de 1755.

Ik loop verder naar beneden over de Avenida da Liberdade, een brede straat met veel bomen, mooie huizen, een paar luxe hotels.

Ik zie en fotografeer nog een van de bekende trammetjes die langs steile straatjes omhoog klimmen.

Het is hier in dit deel van de stad heel veel omhoog en omlaag klauteren, soms langs trappen. Je bent blij wanneer je boven bent en soms weer kunt genieten van een vergezicht.

En eindig m'n wandeling bij het Praça Dom Pedro IV, beter bekend als het Rossioplein.
Tijd om terug te gaan naar mijn Olissippo Oriente Hotel en nog even lekker uit te waaien langs de Taag.