Het gaat er dan toch van komen

In de loop van deze ochtend pak ik de intercity naar Schiphol voor vlucht KL1713 van vanmiddag 14:05 naar Porto, per Embraer 190. Ik heb al een besproken zitplaats en inmiddels online ingecheckt. Ik heb ook de eisen die worden gesteld in verband met corona goed nagelezen in de mail die ik daarover van KLM ontving. 

Na lange afwezigheid, drie jaar maar liefst, zet ik eind van de middag eindelijk weer eens voet op Portugese bodem.
In 2019 had ik een vakantie gepland, maar waarschijnlijk een peesontsteking in m'n arm belette me om te gaan. Bewegen was heel pijnlijk, soms haast onmogelijk. Ik had geen zin om me in allerlei bochten te wringen om maar op stap te kunnen. En in 2020 speelde uiteraard corona parten. Je kon reizen, zomer 2020, maar of het veilig was, met al die toen ongevaccineerden in één beperkte ruimte? Hoe zou de situatie zijn op de dag van de terugreis? In quarantaine moeten? Niets was zeker, alles mogelijk. Ook daarin had ik geen zin. Jammer, want het zou een bijzondere reis geworden zijn, weer met goede vriend Xander. Eerst per trein (TGV!) via Parijs naar Noord Spanje, om een kleine week San Sebastian en Bilbao bekijken. Daarna ging het verder met de, zoals de titel van dat boek van Pascal Mercier luidt, Nachttrein naar Lissabon, uitstappen Pombal.

Terug zouden we kennissen van Xander bezoeken in Faro en van daar terugvliegen naar Rotterdam. Het bleef als gezegd bij plannen. En hoewel een vakantie voorbereiden dikwijls een genot op zich kan zijn, is het heel jammer wanneer je uiteindelijk toch niet verder komt dan dat.

Dit jaar wilden we eindelijk weer eens samen op stap. We waren in het coronatijdperk drie keer een lang weekend in eigen land weggeweest, ook mooi en bijzonder: Winterswijk, Rockanje (zelfs op de fiets erheen) en Hellendoorn. Nu dus weer de grens over, mét ons digitale coronapaspoort op de telefoon, de bekende QR-code. Ik ben gepensioneerd dus hoef niet meer in de vakantieperiode. Hij hoeft dat ook niet. En dus werd het oktober. Ik heb alleen nog maar de heenvlucht geboekt, afhankelijk van zijn bezoek plan ik de rest zodat we samen terug kunnen reizen.
Wanneer ik op onze luchthaven aankom, regent het. Ons toestel, een Cityhopper, staat niet bij een slurf geparkeerd. We worden er met een bus naartoe gebracht. Gelukkig dat het op dat moment niet stortregent, anders waren we kletsnat geworden. Op zo'n vliegtuigtrap schiet het namelijk echt niet op. Over service gesproken, dat kun jij je reizigers toch eigenlijk zo niet verkopen? 

Ik doe het rustig aan: na aankomst vanmiddag

blijf ik in de buurt van het vliegveld, heb een nachtje in het Parkhotel geboekt, recht tegenover de aankomsthal, vijf minuten lopen.

Puur voor het gemak van dichtbij.

Morgen ga ik naar het treinstation Porto Campanhã en neem de ic naar Pombal. Paul zal me daar ophalen.

En in wat voor heerlijk weer kom ik na aankomst terecht: mediterrane zon en warmte,

een strakblauwe hemel, ver in de twintig  graden, en toch al oktober.