stierenvechten

Net als elders roept ook in Portugal stierenvechten heel verschillende, niet zelden emotionele reacties op. Een paar maal werd ik er, alhoewel niet life, zelf mee geconfronteerd: ik kwam ergens in Alentejo langs een arena en ik zag verschillende keren stierenvechten op de Portugese televisie.

Stierenvechten is een oude traditie, naast Portugal nog te vinden in de EU-landen Spanje en (Zuid) Frankrijk. Het is min of meer een symbolische strijd: een man, soms geholpen door andere mannen, bewijst zijn mannelijkheid en kracht door een stier te bedwingen en verslaan. Het is een confrontatie tussen de superioriteit van de mens en het brute geweld van het beest. 

foto: Dmitry Valberg

Dat het zo’n oude traditie is, is het argument dat voorstanders gebruiken om het voortbestaan van stierenvechten te rechtvaardigen. Eind vorig jaar nam het Spaanse parlement een wet aan die het een beschermde status geeft. Terwijl er ook regio’s zijn, zoals Catalonië, waar het stierenvechten inmiddels is verboden. En waarom zou het stierenvechten niet gewoon op de lijst van immaterieel werelderfgoed van UNESCO komen, vragen de voorstanders zich af.

Wat doet Europa in dit verband? Weinig, als ik het goed heb begrepen. Europese landbouwsubsidies lijken in Spanje terecht te komen bij boeren die de vechtstieren fokken. Een meerderheid van onze eigen Tweede Kamer wil dat hieraan een einde wordt gemaakt.

Een stierengevecht in Portugal verloopt iets anders dan in Spanje. Zo zit de belangrijkste stierenvechter er op een paard en wordt de stier uiteindelijk niet binnen de ring en voor de ogen van het publiek, maar naderhand buiten de arena afgemaakt. Dat laatste zou het gebeuren in Portugal beschaafder maken. Hoewel, ook hier zijn de laatste momenten in het leven van de stier zeer pijnlijk en bloederig. Bovendien kan het na afloop van het gevecht uren duren voordat de slager aanwezig is en het dier uit zijn lijden verlost. En dood is dood, toch?

Pablo Picasso