van... naar...

Net als twee jaar geleden, toen mijn huis werd geschilderde, besluit ik dit voorjaar een paar weken naar Portugal te gaan. Rond kerst ben ik gebeld door Novo Banco, wanneer ik er weer zal zijn en langs kan komen, iets met autorisatie, ik begreep het niet helemaal. Maar dat kan ik dan meteen doen. En verder is het lekker er even uit te zijn, van de grote stad naar het platteland, van steen en beton naar de natuur, van drukte en verkeer naar de stilte, van nog veel binnen zitten naar al vaak buiten kunnen zijn. Hoop ik.
Dit keer vlieg ik maandagmorgen de 18de vanaf Schiphol met Transavia naar Porto waar ik nog wel weer eens wil rondkijken. Ik heb daarvoor de hele maandagmiddag. Slapen doe ik in een mij onbekend hotel, Eurostar Heroismo. Pas dinsdagochtend reis ik verder per trein vanaf station Porto Campanhã naar Coimbra, en dan het laatste stukje met de bus van Rede Expressos. Rond 14:15 zal ik in Figueiró dos Vinhos arriveren. Dan kom ik niet pas met donker aan, kan nog een beetje schoonmaken waar dat moet, de eerste boodschappen doen. De terugweg zal in omgekeerde volgorde worden afgelegd.

Het begon meteen verkeerd maandagmorgen vroeg. Ik had de Intercity Direct van Rotterdam naar Schiphol van 6:24 op het oog. Rond 3:45 werd ik wakker en zag op de app dat de luchthaven alleen per sprinter te bereiken was, met nog eens overstappen ook. Ik haastte me de deur uit om wat vroeger op het station te zijn, waar tot mijn verbazing gewoon ook IC's inclusief mijn IC-Direct stonden aangekondigd. Hè? Bleek mijn app nog op 'zoek alleen sprinters' te staan, kort geleden ingesteld voor een heel andere gelegenheid en een ander traject. Niet teruggezet, stom van mij dus, paniek voor niets. Nou ja, nu had ik een vroegere IC naar Schiphol, met een overstap in Leiden. De beveiliging op de luchthaven door ging ook zonder wachten, en dus zat ik rond 7 uur al bij B7, mijn gate van vertrek.

Aankomst in Porto om 11:42.

We landen vanuit zuidelijke richting waardoor je een prachtige blik op de stad, i.h.b. het oude centrum, kunt werpen. Ook op het vlak daarbij gelegen Avintes, waar ik toch geen huis ga kopen (lees over mijn bezoek aan Avintes vorige zomer). Vertrok ik uit een druilerig Nederland, hier schijnt de zon volop en wijst de thermometer 23 graden aan. Als dat een voorbode voor de komende 14 dagen is.
's Middags wandel ik uitgebreid door al dat historisch erfgoed. Bij boekhandel Lello staat het weer rijen dik, opgesteld per tijdslot: 16:00 hier wachten, 16:30 in dat vak daar. Voor wie dat niet weet: Livraria Lello is een boekhandel geopend in 1881 die mooie boeken verkoopt maar ook een schitterend antiek interieur heeft in art-nouveaustijl. Meer op die entourage dan op de boeken kwamen uiteindelijk zoveel toeristen af, dat de stroom mensen moest worden gereguleerd. Nu moet je een toeganskaartje kopen, op je beurt wachten, en mag je als het jouw tijd is een half uurtje naar binnen. Schaf je een boek aan, dan krijg je de ticketprijs retour. Het lijkt de enige manier om de mensenmassa nog enigszins te beheersen. Maar er is een keerzijde. 

Het is de ultieme verpretparking t.b.v. het toerisme. Geldt ook voor het beroemde Portugese café Majestic. In mijn beginjaren in Portugal kon je daar gewoon ten alle tijden binnenlopen, gaan zitten, wat drinken wat eten. En genieten van de soms bijzondere cliëntèle: kunstenaars, artisten en andere paradijsvogels, een beetje de artistieke chique van Porto. Allemaal verdwenen. Klauteren over de bagage van terraszitters en ontdekken dat binnen ook alle tafeltjes ingenomen zijn door rugzaktoeristen. Het is het probleem van veel grote steden: een balans vinden tussen de gewenste en benodigde inkomsten van het massatoerisme en het behoud van de eigenheid en historie van de omgeving. Ik gun iedereen een leuke vakantie, en doe er zelf net zo hard aan mee, dat realiseer ik me. Maar dit zijn de gevolgen.

Dinsdag 19. Geen gehaast, rustig ontbijten, heerlijk, naar het treinstation Campanhã wandelen en om 12:00 in Coimbra aankomen. Vlak bij het busstation voor mijn laatste traject van de reis, is een grote supermarkt van Continente. Daar haal ik alvast zaken voor avondeten en ontbijt. Laat nu de bus maar komen.

Mooi op tijd stap ik rond 14:15 in Figueiró uit de bus. Nu is het nog zo'n 20 minuten lopen. Als ik het dorp uit ben, helemaal buiten, overvalt me de overweldigende stilte. Het lijkt erop dat ik het bestaan ervan hier vergeten was. Een groot goed. 

Vandaag, woensdag 20 maart. Boodschappen doen, dit keer eens lopend, van mijn huis naar de Intermarché in Figueiró. Maar eerst langs Novo Banco, in de hoofdwinkelstraat (beetje groot woord voor wat het voorstelt). Ik wordt vriendelijk ontvangen door de man achter de receptie en meteen doorgegeven aan een goed Engels sprekende jonge vrouw.

De bank moet om de zoveel tijd controleren of alle gegevens van haar cliënten, zoals paspoort- of IDkaartnummer, nog kloppen. Dat had de medewerker die ik in december aan de telefoon had me waarschijnlijk ook proberen uit te leggen. Dan had ik kunnen zeggen dat er niets veranderd is sinds mijn vorige bezoek. Maar dat gesprek lukte niet door het wederzijdse taalprobleem: hij sprak slecht Engels, ik slecht Portugees. Hij zal waarschijnlijk gedacht hebben: laat die man dan maar langs komen, dan zijn die gegevens veel eenvoudiger te controleren en zonodig te wijzigen of aan te vullen dan nu op afstand door de telefoon. We waren dus in minder dan een paar minuten klaar. Niets aan de hand gelukkig. Ik kon met een gerust hart, en nog steeds een behoorlijk gevulde bankrekening, m'n boodschappen gaan doen.