15 jaar Portugal

Vandaag, 6 mei 2022, is het precies 15 jaar geleden dat ik voor het eerst van m'n leven naar Portugal reisde. Vertrek 14:25 uur met TAP-vlucht TP653 AMS - OPO. Paul en Sean stonden op de luchthaven van Porto met de auto te wachten.
Ik werd vergezeld door Pieter, hieronder met rode jas samen met Paul in de parkeergarage op het vliegveld.  
Ik had Pieter geholpen met het vinden van zijn nieuwe Utrechtse appartement, nu wilde hij mij in Portugal behulpzaam zijn.
We reden naar het land en tijdelijk onderkomen van Paul en Sean.

Later die avond werden we afgezet bij onze B&B voor die week, op het schiereiland Dornes in de rivier de Zêzere: Wladival, vernoemd naar de twee eigenaren Wladimir Schrijver en Valdemar Garcias, die ook in de omgeving als makelaar werkzaam was.
We kwamen in het donker aan - en donker is daar in Midden Portugal écht donker - dus hadden geen idee waar we waren terechtgekomen en hoe de omgeving eruit zag.
Dat merkten we pas de volgende ochtend. Prachtig, schitterend, wat waren we onder de indruk. Dit was het uitzicht uit het raam van onze kamer: sinaasappels, citroenen, en een zowat rimpelloos stuwmeer in de rivier de Zêzere.
Deze foto is vanuit een iets andere hoek gemaakt.
Nog wat foto's. 
de beide eigenaren van Wladival,
nu wonend en werkend in Amsterdam e.o.
de B&B gezien vanaf het meer

voordeur
naar de tuin
de tuin van de B&B
relaxen en zwemmen

straatje in het dorp, met (blauw) 
toenmalig makelaarskantoortje van Valdemar.
doorkijkje
restaurant O Rio
terras van O Rio
En dit is Dornes weer vanuit de lucht, al even mooi.

Casa Wladival is het grote witte huis hier aan deze kant van het schiereiland.
Bekijk ook nog even de volgende korte bewegende impressie van Dornes. 
Ik was overdonderd door die eerste indrukken. Overal vruchtbomen, dikwijls ook in de straten, sinaasappeltjes op dorpspleintjes, niet altijd lekker en eetbaar. Maar fantastisch om te zien.
In Dornes raakten we nog aan de praat met een Nederlandse vrouw die daar een winkeltje in sieraden, glas- en aardewerk dreef, kochten er drie aardewerken kommetjes die nog altijd in de huiskamer staan.
Ik liet me vervolgens dagenlang rondrijden door makelaars, op zoek naar een huis dat ik wilde kopen, op een voor mij geschikte locatie.
Dit was het allereerste huis dat ik bezocht, in de buurt van Sertá, min of meer overwoekerd.
En er volgden er zoveel meer.









Natuurlijk was er ook tijd om een beetje tot rust te komen, te genieten van het heerlijke weer, de omgeving, de mensen. En van het eten en drinken uiteraard,
voor dikwijls totaal on-Nederlandse prijzen.

Eind van die week vlogen Pieter en ik weer terug naar Amsterdam. Hier wachten we op het vliegveld van Porto.
Veel gezien, nog niet het gewenste huis gevonden. Maar we zouden terugkomen.
Dat werd de zomervakantie. Op een van de laatste dagen vonden we in Figueiró dos Vinhos het huis dat het zou moeten worden. Weer later dat jaar, in de herfstvakantie, volgde de officiële verkoop en overdracht bij de notaris in Sertã.
Vijftien jaar is een mooi ronde periode, een soort mijlpaal. Tijd dus om eens terug te blikken, te kijken wat er allemaal is gebeurd, en hoe ik daar zelf in sta. Want het bijzondere van een huis bezitten op zo'n 10 à 12 uur reizen vanaf mijn woonplaats Rotterdam, is natuurlijk veel normaler geworden. Ik hoef en ga er niet meer elk vrij moment heen zoals in het begin, heb weer oog gekregen voor andere vakantiebestemmingen, ook dicht bij huis in Nederland. De wereld verandert, en ik zelf verander mee.
Wat er bij aankoop zo uitzag

werd na een grondige opknapbeurt zo:

Ik wil iets laten zien van mijn dorp Figueiró dos Vinhos 


en van de directe omgeving ervan.




Verder zijn er foto's van de vrienden, vriendinnen en familie met wie ik daar samen was. Ik heb geregeld mensen te logeren, maar ontmoet ook allerlei anderen, uit de lokale bevolking maar ook die daar net als ik op de een of andere manier zijn neergestreken. Aan deze tafel zitten vijf verschillende nationaliteiten.

In de herfst van 2007 passeerde de koopakte bij de notaris in Sertã. Inmiddels zit er ook een notariskantoor in Figueiró, maar toen was dat nog niet het geval. 
We maakten plannen voor de verbouwing van het huis en gunden die Pedro Manatas,
een aannemer uit Ansião. Hij sprak wat Engels, wat de communicatie vergemakkelijkte. Voor hem was ik altijd Mr. Onno, want m'n achternaam uitspreken was te ingewikkeld. 
Hoe zag dat eruit, toen en later?







eerste nacht in het nieuwe huis





















Hier nog wat foto's ter vergelijking: hoe het werd, en hoe het bij de koop van het huis was.





Inmiddels heeft dit voorjaar een ronde van schilderen en restauratie plaatsgevonden, voor het eerst in al die 15 jaar. Het was nodig, vooral het schilderwerk was eraan toe. Ook weer wat foto's om e.e.a. te laten zien.













En dan Figueiró dos Vinhos. Het is behalve de naam van mijn dorp ook de naam van het omliggende gebied, de zogeheten concelho. Voor geïnteresseerden: hier is een bijdrage te vinden over de administratieve indeling van Portugal.































Tot slot nog wat foto's met de vele logees die ik heb gehad, kennissen daar, en samen met mijn directe familieleden ter plekke, Paul en Sean.