Vanmorgen rond 7:30 begeef ik me in het Park Hotel naar de ontbijtzaal. Gisteren had ik al voor het ontbijt betaald: €9,50. Voor het eerst in lange tijd dat ik weer eens iets met cash, dus met geld, betaal. Vooral door corona is zo’n handeling helemaal verdrongen door pinnen, en zelfs contactloos betalen. Hoewel we volgens mijn broer Paul daarmee in Nederland 'verder' zijn dan in Portugal. Niet lang geleden wees iemand er weer eens op dat het toch geen goed idee is de bankbiljetten en munten compleet de das om te doen. Storingen in het elektronisch betalingsverkeer, in het bijzonder pinstoringen, zouden grote gevolgen kunnen hebben, zeker als ze wat langer duren. Ik moet bekennen dat ik al jaren een paar honderd euro thuis heb liggen voor het geval dat zoiets gebeurt, onderin een vaas, waar anders? Dan kan ik in elk geval eten kopen, en betalen.
Het ontbijt dus, prima, niet 'top' en met onbeperkte keuzes, maar daar is de prijs ook naar. Verschillende warme en koude dranken, verschillende soorten brood met warm en koud beleg, serials, yoghurt. Meer heb je ook eigenlijk niet nodig. Ik ben eerder in dit hotel geweest en heb hier ontbeten, toen inbegrepen in de kamerprijs. Dit ziet er beter uit, meer aandacht, meer personeel, meer keuze, schoner uiterlijk, echt bestek van metaal i.p.v. plastic zoals destijds, kortom een verbetering.
Daarna neem ik de metro naar station Porto Campanhã
waar ik eind van de ochtend in de trein ga stappen. Die metro rijdt echter maar tot station Trindade, zo merk ik onderweg. Mijn telefoon wijst uit dat het van daaraf 2,5 km is naar mijn bestemming, dus ik besluit te lopen. Veel bepakking heb ik niet en een beetje bewegen is altijd gezond. Bovendien zie ik zo tenminste nog iets van Porto, waar ik deze keer verder niet meer zal komen. Veel mensen lopen op straat met een mondkapje, hoewel het daar niet verplicht is.
Op het station heb ik nog alle tijd om een koffie met veel melk, een galão, te nuttigen.
Thuis heb ik de treinreis al geboekt en het plaatsbewijs geprint.
Nu ik 65+ ben, reis ik voor half geld. Een ticket eerste
klas is voor mij nu voordeliger dan een regulier kaartje in de tweede. Lucky me.
Ik geniet nog even van het uitzicht als de trein net is vertrokken: Vila Nova de Gaia met een schitterende blik op de wateren en bruggen van Porto.
Iets verderop vlak voordat we in Espinho gaan stoppen en we dicht langs de kust en het strand rijden. 
Als de trein niet zo bonkte, kon je de branding horen. Fantastisch.
Stipt om 14:25 uur rijden we Pombal binnen.
Paul staat met de auto klaar. Eerst voor veel boodschappen naar de Lidl en dan naar mijn huis.
Hij en Sean zijn al de hele dag bezig met schoonmaken; drie jaar en drie maanden afwezigheid heeft voor nogal wat stof, gruis uit de houten plafonds en spinnenwebben gezorgd. Als we er vlak voor vieren aankomen, ziet alles er bewoonbaar uit. Hulde dus.
Wat is die dennenboom in de voortuin hoog geworden. zo hoog, dat hij een bedreiging vormt voor de erboven hangende elektriciteitsdraden. Een oplossing volgt over twee dagen..
Sean heeft een van zijn fietsen voor mij meegenomen.
Dan kan ik eens proberen of zo’n tweewieler mij hier bevalt, met toch nogal wat weggedeelten bergop en –af.
Vrij snel spreek ik meneer en mevrouw Costa, mijn directe buren. Hij zit op de tractor, zij in de laadbak achterop. Hij heeft het over de slechte toestand van z’n heup, ik begrijp niet helemaal het hoe en wat. Als ik hem begin van de avond zie lopen, schrik ik wel. Dat is geen lopen meer, maar letterlijk strompelen, met twee krukken. Een van de dochters legt het mij later uit. Hij staat op de lijst voor een heupoperatie, maar door corona zijn veel ingrepen uitgesteld, net als in Nederland. Tot wanneer is onbekend. Ik heb met hem te doen.
Ik geniet op m’n terras in de laatste zonnestralen nog van wijn en ga dan aan de kook: kip met uien en paprika’s, een hoeveelheid voor twee dagen, makkelijk voor morgen.
Niet te laat ga ik onder de wol, ik ben toch wel moe van de hele reis. Morgen naar de bank, Novo Banco hier in Figueiró, om eindelijk een paar belangrijke zaken te regelen die eigenlijk al veel te lang zijn blijven liggen.
Het ontbijt dus, prima, niet 'top' en met onbeperkte keuzes, maar daar is de prijs ook naar. Verschillende warme en koude dranken, verschillende soorten brood met warm en koud beleg, serials, yoghurt. Meer heb je ook eigenlijk niet nodig. Ik ben eerder in dit hotel geweest en heb hier ontbeten, toen inbegrepen in de kamerprijs. Dit ziet er beter uit, meer aandacht, meer personeel, meer keuze, schoner uiterlijk, echt bestek van metaal i.p.v. plastic zoals destijds, kortom een verbetering.
Daarna neem ik de metro naar station Porto Campanhã
Stipt om 14:25 uur rijden we Pombal binnen.
Sean heeft een van zijn fietsen voor mij meegenomen.
Vrij snel spreek ik meneer en mevrouw Costa, mijn directe buren. Hij zit op de tractor, zij in de laadbak achterop. Hij heeft het over de slechte toestand van z’n heup, ik begrijp niet helemaal het hoe en wat. Als ik hem begin van de avond zie lopen, schrik ik wel. Dat is geen lopen meer, maar letterlijk strompelen, met twee krukken. Een van de dochters legt het mij later uit. Hij staat op de lijst voor een heupoperatie, maar door corona zijn veel ingrepen uitgesteld, net als in Nederland. Tot wanneer is onbekend. Ik heb met hem te doen.
Ik geniet op m’n terras in de laatste zonnestralen nog van wijn en ga dan aan de kook: kip met uien en paprika’s, een hoeveelheid voor twee dagen, makkelijk voor morgen.
Reacties
Een reactie posten