hakkuh of zaguh?

That is the question. Moet-ie helemaal om, of blijft het bij kortwieken?
De dennenboom in de voortuin, want daar gaat het hier om, is compleet uit z'n voegen gegroeid.

Het plantje van ooit een centimeter of twintig is een reus van vijf meter geworden.

Mooi hoor, zeker. Maar nog verder doorgroeien zal betekenen dat de takken de elektriciteitskabels raken die daar hangen. De buurman had er zijn zorgen al over uitgesproken, hoor ik van een van de dochters Costa. De boom moet verdwijnen, of er moet een flink stuk van de top af. Als we het zelf niet doen, doet de elektriciteitsmaatschappij het, ongevraagd, en tegen betaling. Op foto's uit de zomer van 2012 zag ik het - toen - dennetje voor het eerst verschijnen. Ik heb er een pijl naast getekend, anders valt het niet eens op.

Paul en Sean hadden al beloofd dit varkentje voor mij te wassen. Vanmorgen komen ze hier

met gereedschap dat ik zelf allemaal niet heb. Zonder zou het heel lastig zijn. Zij hebben bij hun eigen huis al tientallen bomen onder handen genomen. We besluiten het bij aftoppen te laten. De grote stukken hout kan ik opslaan en bewaren voor de open haard. Veel meer dan een kwartier hebben ze er niet voor nodig.

Zij hebben bijvoorbeeld een kettingzaag en daarmee gaat een boomstam in stukken verdelen razendsnel. Oorverdovend ook trouwens. Je hoort hier in de buurt geregeld zo’n houtkiller.

Sean heeft vaker met dat bijltje gehakt en is er erg handig in. En passant neemt hij ook nog wat oude houten balken in de schuur onder handen.

Nu is het 's avonds nog te warm voor de open haard, maar mochten er koudere tijden komen, kan ik voorlopig met m'n brandstof vooruit.

Boomresten die ze zelf kunnen gebruiken, nemen ze achterin de bestelbus mee.

Leuk om nog een plant van toen te vergelijken met die van nu: de yucca. Ooit gewoon op straat gevonden, vlak bij Pombal. Op hoop van zegen in de voortuin geplant, hier links onder op een foto uit datzelfde jaar 2012.

En kijk nu eens:

een aantal stammen zo dik als de biceps van een worstelaar, metershoog, fantastisch, en geen bedreiging voor kabels. Er hangt namelijk helemaal niets boven.

Laat nog even op je inwerken dat die hele tuin meestal 0 seconden verzorging krijgt in een jaar.

Vanmiddag ben ik eens op de fiets gestapt die ik van Sean heb geleend. Hij staat in de huiskamer geparkeerd, met aan het stuur een mandje dat nog van moeder is geweest. Ik wil zelf graag fietsen kopen, maar het is geen gek idee om eerst eens te proberen of het rijden me bevalt. Ik besluit naar de camping Quinta da Fonte te fietsen, Jolijn en Liedewij dus, en een andere route dan wanneer ik daarheen loop, meer geasfalteerd, makkelijker te rijden. Er blijven natuurlijk weggedeelten die zo steil omhoog gaan (omlaag trouwens ook) dat je moet afstappen en lopen.

Maar bij een vlak stuk, en zeker een afdaling, ga je veel sneller dan wanneer je loopt. Ideaal, zeker ook voor boodschappen doen. De terugrit van de Intermarché duurt nu 10 minuten, i.p.v. lopend 30. Alleen dit model fiets vind ik niet prettig, je hangt teveel naar voren en je knieën zitten ter hoogte van je middel. Al heel snel besluit ik dat ik zelf ook twee fietsen ga kopen. Wat dat betreft is de proef geslaagd. Jolein en Liedewij blijken er echter niet te zijn. Ik word te woord gestaan door hun plaatsvervangers, een jong Amerikaans stel achter een laptop. Jo en Lied zijn op vakantie naar hun vaste stek, een huurhuis, aan het Lagoa de Óbidos, een meer in de buurt van het gelijknamige stadje. Ze komen over een week terug. Ik denk dat ik me daar dan weer meld, heb ze al geappt. Tot besluit nog even een panoramafoto van mijn uitzicht, met yucca én gehalveerde dennenboom.