Een paar weken geleden zag ik thuis in Nederland op de tv een aflevering van Rail Away, over de treinreis vanuit Lissabon naar Sintra, en dan per trammetje door naar de Atlantische kust. Vandaag stelt Xander ook voor een dagje naar Sintra te gaan. Ik ken de plaats zo'n drie kwartier sporen vanuit Lissabon verder alleen vanuit reisgidsen en toeristenfolders. Het is immers een geliefd dagtochtje, ook voor de inwoners van Lissabon zelf. We kopen een kaartje uit de automaat op en vertrekken vanaf station Rossio.
Diep beneden ons zien we waar we zojuist vandaan zijn gekomen.
Op de meeste kun je lopen.
Gemaakt van suikergoed en marsepein, zo lijkt het.
Wij maken alleen het tochtje naar Sintra en weer terug. Die tram van de televisie laten we verder voor wat hij is.
De treinreis van zo'n 40 minuten is allerminst spectaculair. De rit gaat door allerlei voorsteden van Portugals hoofdstad, slaapsteden vooral met immense flatgebouwen, eigenlijk niet Rail Away-waardig. Of het moet zijn dat een van de stationnetjes Benfica heet.
Sintra was ooit de zomerresidentie van de Portugese koningen. Er zijn nog paleizen, mooie tuinen en musea te vinden. en je kunt van daar de zee zien. Ook andere rijke Portugezen wisten Sintra te vinden als plek om 's zomers het warme Lissabon te ontvluchten. De talloze villa's en buitenhuizen, soms nog steeds in privébezit, getuigen ervan. Het stadje staat nu op de werelderfgoedlijst van Unesco.
Na aankomst van de trein gaan we eerst richting het Palácio Nacional de Sintra, van verre herkenbaar aan z'n twee bijzondere schoorstenen.
Er is zelfs ooit een tegeltableau van gemaakt.
Het gebouw is uit de 14de en 15de eeuw en was ooit het zomerverblijf van Dom João en Dom Manuel. En die schoorstenen blijken afvoerkanalen van de keuken te zijn.
Maar er is natuurlijk veel meer te zien tijdens de wandeling door dit paleis. De zwanenzaal bijvoorbeeld, de grootste ruimte ervan, en bedoeld voor ontvangsten.
Aan het plafond kun je zien waarom hij zo heet.
Er zijn verschillende kleine binnenplaatsjes,
elk met hun eigen verrassingen.
Het is trouwens raadzaam om bijvoorbeeld met behulp van een reisgids van te voren te bepalen welke plekken je in Sintra wilt bezoeken en alle toegangsbewijzen daarvoor in één keer aan te schaffen. Dat levert een korting op van ongeveer 6%. De moeite waard, toch?
Ruim een jaar later, 12 oktober 2017, zouden Willem Alexander en Maxima dit paleis ook bekijken, onderdeel van hun staatsbezoek aan Portugal. Ook in deze Sala dos Brasões liepen ze rond.
We nemen afscheid van het Palácio Nacional. Na de koffie beginnen we aan onze wandeling over een voetpad naar boven, richting het Castelo dos Mouros.
Daar op die heuvel is het.
De wandeling duurt ongeveer een uur. Het pad is goed begaanbaar, soms een beetje smal,
loopt dwars door het bos, koel en schaduwrijk, niet langs gevaarlijke afgronden, en biedt talloze vergezichten.
De muren van dit Morenkasteel zijn indrukwekkend en hebben een totale lengte van zo'n 450 meter.
Van de oorspronkelijke gebouwen daar binnen staat vrijwel niets meer overeind.
Een dicht wolkendek boven Sintra slokt onze laatste bestemming zowat op: het Palácio da Pena.
En het beloofde zeezicht kunnen we wel op onze buik schrijven.
Xander en ik gaan echter onvermoeibaar door. En ziedaar, na zo'n drie kwartier verder wandelen, nog weer hoger dan we al zijn, arriveren we bij dat Palácio da Pena en komt er zowaar weer blauw in de lucht.
Dit wat extravagante paleis dateert uit de 19de eeuw en is van de hand van de Duitse architect Wilhelm von Eschwege. De koninklijke familie heeft er niet veel gebruik van gemaakt; in 1910 werd de laatste telg weggejaagd en werd Portugal een republiek.
Het is een wonderlijk paleis, dat met zijn mix van stijlen, zijn vele torentjes, koepels en kantelen, en zijn wat bizarre fondantkleuren, op de Efteling zeker niet zou misstaan.
Druk is het er wel. Wat zeg ik, heel druk.
Binnen is het file-lopen.
Maar leuk om te zien, is het allemaal zeker.
Ook hier weer een gigantische keuken, dit keer zonder vreemde schoorstenen.
Hier o.a. kwam al dat bereide voedsel uiteindelijk terecht.
En vergeet het park er omheen niet.
Tenslotte is het weer zo helder geworden, dat we inderdaad de zee ook nog kunnen zien. Mmm, zo is alles toch nog goed en op z'n pootjes terecht gekomen.
Tijd om terug te keren naar de bewoonde wereld, en zoals we vanmorgen naar boven zijn gekomen, lopen we nu weer naar beneden, richting station Sintra. Daar nemen we de trein retour naar Rossio.
Reacties
Een reactie posten