overpeinzingen aan de ontbijttafel

Rond 6 uur half 7 in de ochtend wordt het buiten langzaam licht. Ik ben hier omringd door heuvels waar het zonlicht overheen moet zien te komen, dus wellicht zou dat tijdstip op vlak land iets eerder liggen.

Omdat mijn huis langs een weg ligt met verschillende andere woningen, zijn er straatlantaarns. 

Dat is reuze handig als ik wel eens laat thuis kom. Ook al heb ik zelf een paar buitenlampen, huis en voordeur zijn altijd gemakkelijk te vinden. Om half 6 schakelt de gemeente die straatverlichting uit, ik denk deels uit bezuinigingsoverwegingen, want het is dan nog donker. Dan kun je echt zien hoe donker het is. En dat valt eigenlijk reuze mee, je ziet meer dan je misschien zou verwachten, zeker als er een maan aan de hemel staat. En die donkere periode is maar kort, snel verschijnen de eerste lichte vlekken aan de oostelijke hemel. 

De hanen in de boerderijen verderop zijn het ermee eens en kondigen luidkeels het begin van een nieuwe dag aan. Geen twijfel mogelijk.

Om een uur of zeven sta ik op en verzorg m’n ontbijt: brood, meestal met kaas uit de streek, yoghurt, thee, en als het voorradig is iets van fruit zoals perzik. 

Heerlijk om de dag mee te beginnen. Het is meestal nog te vochtig en te kil om al buiten te eten, dus dat doe ik aan de keukentafel. Ook omdat er tegelijkertijd een ander vast ritueel is: het starten van mijn laptop en daarop internet. Het signaal daarvoor komt binnen via een usb-stickje van de firma Kanguru, 

uiteindelijk onderdeel van NOS, maar dan natuurlijk nos.pt. Dat is een bedrijf in digitale communicatie, verbindingen, tv-signalen, mobiele telefonie, abonnementen daarvoor, enz. 

Ik lees op die manier mijn mail en bekijk het achtuurjournaal van de avond ervóór, dat laatste natuurlijk middels nos.nl. 

Ik merk dat ik graag op de hoogte blijf van het gebeuren buiten mijn eigen dorpje en dit is daarvoor een handige methode. Af en toe blader ik in digitale vorm ook door mijn krant op diezelfde laptop, of op mijn smartphone wanneer ik ergens ben met wifi. Thuis in Nederland heb ik dan nog de radio met de journaals, maar voor hier moet dit moet genoeg zijn.

Sommige onderwerpen zijn al een aantal jaren dat ik dit zo doe geregeld in het nieuws en keren dus steeds terug: 

Syrië, de Palestijnen en Israël, vluchtelingen die naar het Europa en/of het Verenigd Koninkrijk willen, het slechte weer in Nederland dat mensen van campings doet wegspoelen, de laatste etappes van de Tour de France, de herdenking van Hiroshima (dit jaar de 70 ste). 

Nieuw dit keer: de stijd van Turkije tegen Islamitische Staat in Noord Syrië maar in feite ook tegen de PKK, Noord Korea dat een eigen tijdzone wil creëren (een half uur afijkend van de huidige heb ik begrepen, lijkt me onhandig, wel typisch iets voor een land in isolement), en het neerstorten van twee gigantische hijskranen met een deel van een brug op een aantal huizen in Alphen aan den Rijn. En actrice Ellen Vogel is overleden, 93 jaar oud. 

Echt een van de laatste grandes dames van het Nederlandse toneel.


Nu ben ik benieuwd hoe ik deze woorden lees over, zeg, 25 jaar, deo volente. Of ze herkenbaar zijn. Dat is, behalve dat anderen kunnen meelezen met wat mij hier zoal overkomt, wat ik zelf als leuk ervaar aan het bijhouden van een blog. Ook nu gebeurt het me dat berichten uit mijn beginjaren in Portugal me niet direct iets zeggen. Door het lezen worden allerlei feiten en feitjes aan de vergetelheid ontrukt.
Ongeveer 25 jaar geleden deed ik hetzelfde: op reis door Japan hield ik een dagboek bij, letterlijk iedere dag een kort of wat langer verslag. Internet bestond nog niet, dus ik schreef dat in een schrift, zo’n ouderwets cahier met harde kaft. Wat we deden, waar we heen gingen, wat er gegeten werd,

wat we meemaakten, gekke en verrassende gebeurtenissen, toegangskaartjes, treinschema's, de cultuurshock. Zo ben ik zelf in Hiroshima geweest, ter plekke, bij dat gebouw met die ijzeren koepel of wat ervan over is, bij het herdenkingsmonument. 

En een paar maanden geleden heb ik min of meer bij toeval die oude verslagen in dat schrift opnieuw onder ogen gekregen. Een bijzondere ervaring, want veel weggezakte en vervaagde herinneringen werden door te lezen ineens weer tot leven gewekt. Vandaar dat ik benieuwd ben hoe ik over bijvoorbeeld twee decennia middels dit blog op deze Portugese jaren terug kijk. Ik ga dat hopelijk meemaken, t.z.t.
Ziezo, het nieuws zit erop, het weerbericht belooft mooi weer, bij mij maar ook in Nederland, ik ben weer helemaal op de hoogte, de laptop kan uit, en m’n ontbijtbord is leeg. Nu in de kleren en lekker naar buiten.