herinnering aan m'n jeugd

Na twee dagen van wat motregen en lichte tot zware bewolking, donderdag en vrijdag, was het gisteren, zaterdag, weer stralend weer. Vandaag is het opnieuw een onbewolkte en heerlijk warme dag. In heel West Europa trouwens

Voor het eerst in lange tijd, staat er nu eens vrijwel geen wind. Die steekt in de regel zo rond het middaguur de kop op en blaast de rest van de dag behoorlijk hard. Een parasol kan ik hier niet op hebben. De laatste keer vloog die op het dak van de buren; gelukkig kon ik hem er op een stoel staand nog vanaf halen. 

Nu is het dus zo goed als windstil. Als ik in m'n zwembroek naar buiten loop om de was van de lijn te halen, voel ik een intense hitte. 

Toch anders dan thuis in Nederland. En ineens ben ik terug in m'n jeugd, een jaar of 55 geleden. Ik ging met vader, moeder, broertje en zusje naar Zuid Europa, Italië. Dat was eind jaren '50 begin jaren '60, toen naar het buitenland op vakantie gaan nog vrij bijzonder was, beslist geen gemeengoed zoals nu. En daar in Italië ervoer ik voor het eerst hoe warm het in de zon kan zijn, echt warm bedoel ik, eigen aan Zuid Europese landen. Een hitte die je hele lijf omhult, en koestert, van top tot teen, en door en door. Heerlijk. En vreemd hoe het menselijk geheugen en de beleving ervan werkt.

Om 9 uur al komen Paul en Sean mij ophalen om naar de maandelijkse markt in Miranda do Corvo te gaan, een minuut of 40 rijden van hier. 

We rijden gewoon via de IC8 tot Avelar en dan via de IC3 naar het noorden richting Penela. Het is absoluut niet druk op de wegen, dus de nieuwe tolweg A13 laten we links (of in ons geval eigenlijk rechts) liggen. 
Die markt vindt elke eerste zondag van de maand plaats. Elke laatste zondag is er een soortgelijke in Lousã. Eén bezoeken is genoeg, zegt m'n broer Paul, anders zie je waarschijnlijk twee keer ongeveer hetzelfde aanbod. 
Veel Britse standhouders en bezoekers zijn er, maar Portugezen komen eveneens in grote getale aan beide zijden voor. Af en toe loop je ook een Nederlander tegen het lijf.

 

Ik ben er al geregeld geweest, elk jaar denk ik, en heb er ook al het nodige gekocht: boeken, lampen, kaarsenstandaards, allerlei kleine voorwerpen, en dan vergeet ik bij deze opsomming waarschijnlijk nog wel wat.

In Miranda is het nog mistig en vrij koud, net te doen in mijn enkele overhemd en korte broek. Na enige tijd breekt ook hier de zon door en begint de temperatuur op te lopen.
Dit keer is er niets van onze gading bij, al kijken we als altijd onze ogen uit. Bijvoorbeeld naar deze altijd weer aanwezige kraam met Engelse producten: 

koekjes, mayonaise, drankjes, maaltijden in blik, je kunt het zo gek niet bedenken. Paul heeft er nog iets onmisbaars gekocht.
Na te hebben rondgekeken, drinken we op een terras aan de zijkant nog even een galão, zeg maar koffie verkeerd. Dan keren we huiswaarts.

Tot over een jaar waarschijnlijk, wat mij betreft.
Om half 1 zetten Paul en Sean mij weer bij mijn huis af. Eerst mijn dagelijkse lunchsalade klaarmaken, daarna in zwembroek nog weer eens die goddelijke warmte ervaren en mijn blote lijf erdoor laten strelen. Niet gaan liggen bakken in die zon, gewoon je dingen doen. En niet te lang natuurlijk. Dan in de schaduw, die er achter het huis ook volop is, en waar het met een goed boek goed toeven is. Een weldaad voor lichaam en geest.

Zo lees ik de laatste hoofdstukken weg, nog weer ín de zon vlak voordat hij even na achten 's avonds voor vandaag achter de heuvels verdwijnt.

Dan wordt het snel donker.