beeld van Figueiró dos Vinhos

Vandaag knoopte ik een bezoek aan de supermarkt Intermarché vast aan weer eens een wandeling door het oude gedeelte van mijn dorp Figueiró dos Vinhos. Het centrum ervan staat er al ongeveer zeven eeuwen en is een soort beschermd stadsgezicht, of hoe zoiets in het Portugees ook heten mag.
Dat oude centrum kent de bekende Portugese smalle straatjes, 

oude huizen, veel gerestaureerd, veel bloemen, kleine tuintjes of terrasjes erbij, 

heel liefelijk allemaal.

Soms wordt een huis ineens aangepakt. De volgende foto stamt uit februari van dit jaar, 

en deze, weliswaar vanaf de andere kant genomen,

van vanmorgen. Het huis zal er zeker van opknappen. Ook de binnenkant krijgt een beurt, zag ik. 

Ik wandel verder en laat de beelden maar voor zichzelf spreken.

Nieuw, ik had het althans nog nooit gezien, is dit bord met uitleg over wat je in de verte allemaal kunt zien.

Het staat op een van de hoogste punten van het dorp en je hebt van daar inderdaad een mooi gezicht op Figueiró beneden je. 

Miradouro Madre Deus heet het uitkijkpunt officieel. De toerist wordt als het ware aan de hand meegevoerd langs de plaatselijke highlights. De kerk is er daar zeker een van, zoals ik al eens meldde, met echte klokken. En de gigantische altijd maar bloeiende bougainville ervoor.

Tenslotte naar de supermercado, de Intermarché.

Als je binnen komt, daar of elders, is er altijd een wc (kennen wij in Nederland niet), en er is een cafeetje waar je iets kunt drinken en eten. Meestal de bekende Portugese zoetigheden, maar ook een eenvoudige warme maaltijd, vaak frango, kip, aan het spit. Typisch een gerecht voor hier. Ik nam weer eens een galão, zeg maar koffie verkeerd. Met warmte moet je veel drinken. En €0,80 kan er nog wel af. 

Een bezoek aan een supermarkt is leuk en verrassend, omdat je producten ziet die wij in Nederland niet kennen, of in heel andere vorm. Nog even over die kip. Kip, maar ook kalkoen, wordt heel vaak niet als één stuk borstvlees verkocht zoals bij ons, maar in de vorm van horizontaal afgesneden plakken vlees, heel dunne lapjes. Even om en om in de koekenpan, en klaar. De eerste keer herkende ik ze niet als zodanig.

Wat wij ook niet kennen: sterke drank in de supermarkt, gewoon in de schappen, gin, rum, noem maar op. In Nederland zit naast de super wel dikwijls een drankhandel, soms behorend tot hetzelfde concern, zodat je jouw voorkeursfles meteen in dezelfde boodschappensessie kunt kopen en meenemen. Maar gescheiden.
Verder zijn er natuurlijk veel dingen die iets te maken hebben met het land. Je ziet veel groenten, fruit, veel vis, en er zijn heel veel sardines te koop. Vers, ingevroren, maar ook in blik, tientallen soorten. Portugese sardines zijn heerlijk, gegrild heeft mijn voorkeur.
In dit gedeelte van Portugal vind je op het land geen runderen. In de Alentejo daarentegen grazen die bij wijze van spreken overal. Hier in de winkels is er dus heel veel varkensvlees, lam, en schaap ook want dat zie je hier weer wel, en pluimvee, de al genoemde kip en kalkoen. En vis natuurlijk, de zee is hier een uurtje rijden vandaan, dus de aanvoerlijn kort.

Genoeg gewinkeld. Nu langs de kassa, met altijd dezelfde twee vragen: “Heeft u een tas?” antwoord “ja”.
“Heeft u een voordeelkaart?” antwoord “nee”.
Toen de Intermarché een paar jaar geleden net open was, pakten de dames achter de kassa jouw boodschappen ook nog voor je in, in kleine plastic tassen. Dat duurde erg lang, werd te kostbaar en bovendien, al dat plastic. Nu kun je een plastic tasje alleen tegen betaling krijgen en heeft iedereen dus zijn eigen boodschappentas bij zich. Een goede zaak. Veel mensen laden het winkelwagentje trouwens zo in de kofferruimte van hun auto. De wagentjes staan ook altijd allemaal buiten klaar, binnen zijn er alleen kleine mandjes.
Het is genoeg geweest voor vandaag. De buit is binnen en die ga ik nu naar huis brengen.