rondom Figueiró dos Vinhos

Geregeld wandel ik door de natuur rondom mijn dorp Figueiró dos Vinhos. Meestal doe ik dat de tweede helft van de middag, wanneer het iets koeler is geworden dan het midden op de dag was. 

Je hoeft niet ver te zoeken om wegen en paden te vinden waarop je niemand meer tegen komt. Je bent alleen in de natuur. Het is wel geregeld wat klimmen en afdalen. En al is het dan wat minder warm dan een paar uur daarvoor, het is absoluut noodzakelijk drinken mee te nemen. En een camera natuurlijk, om iets van het moois dat je onderweg tegenkomt vast te leggen.
Vanmiddag wandel ik naar Várzea Redonda, een gehuchtje niet ver bij mij vandaan in het dal. Heen een rotsig en hier en daar stoffig weggetje dat soms vrij steil omlaag loopt dwars door het bos.
Wat me telkens opvalt, is dat er veel in de bossen is en wordt gekapt, gewoon omdat bomen volgroeid zijn en hun hout geld oplevert. Daarvoor worden ze ook telkens geplant, zo simpel is dat.

Heel geregeld hoor je dan ook het geluid van de motorzagen waarmee de bomen worden omgehaald. Tegelijkertijd zie je hele gebieden met nieuwe aanplant die soms eerder blauw lijkt dan groen. Vaak eucalyptus, met een heel aparte geur.

Af en toe kom je langs een akkertje, een schuurtje, wat groenten of druiven die er worden verbouwd. Maar geen sterveling te zien.

Dan verschijnen in de verte de eerste huizen van Várzea Redonda.

Het is doodstil. Alleen blaft hier en daar een hond, altijd alert zoals het hoort wanneer er vreemden voorbij komen. En overal hoor je het ruisen van beken. Kennelijk is er water genoeg, ook in deze droogte.

Even links af, een paar passen en ik ben het dorp alweer uit. Hier een blik vanaf de andere kant.

Geregeld kom ik de bekende bouwvallen tegen die je hier overal ziet, verlaten, misschien al jaren, en al dan niet te koop.

Sinds ik hier mijn huis heb, ben ik erachter gekomen dat van vrijwel elk kot wel iets leuks te maken is; met veel fantasie en creativiteit, en geld natuurlijk.
Nu ben ik halverwege mijn wandeling. Even rusten langs diezelfde beek als daarstraks.

Verder weer, nu over een verharde weg. Maar stel je daar niet teveel bij voor. Hoeveel auto's komen hier op een dag voorbij? Misschien even veel als er vingers aan een hand zitten.

Af en toe een huis, en een hond om dat te bewaken en beveiligen tegen...., ja waartegen eigenlijk?

Sommige huizen liggen een stuk lager dan de weg, amper te zien, verscholen tussen het groen.

Na een uur of twee wandelen ben ik het dal uit en komt in de verte Figueiró dos Vinhos weer in zicht.

Als je inzoomt is de kerk te herkennen met daarachter de bekende toren, ooit onderdeel van de gevangenis.

De laatste meters naar huis, ramen en deuren open, en dan buiten zitten met iets koels in het glas. Daar ben ik nu wel aan toe.