Het is weer eens zo'n herfstvakantie waarin het maar niet droog wil worden.
Ik heb dat hier wel eens meer meegemaakt. Koud is het dit maal totaal niet, de open haard hoeft 's avonds niet aan, de keukenkachel blijft uit, een elektrische deken in bed is niet nodig want te warm, en na het douchen hoef ik niet meteen rillend in een ochtendjas te schieten. Maar nat buiten is het des te meer.
Vrijdagmiddag bij aankomst ging het nog, vrijdagavond in de auto bij Keith, op weg naar ons etentje, barstte de hemel al open. Zaterdag was het niet veel beter. Een bezoek aan de wekelijkse markt in Figueiró dos Vinhos, zo'n leuke want levendige bezienswaardigheid, zat er echt niet in. Zondag ja, toen was het eindelijk droog en kon ik zelfs buiten zitten. Korte tijd.
Maar de hoop dat het zo mooi zou blijven, was ijdel. Gisteren ging het weer tekeer, en vandaag is het niet veel beter.
Dus ik kom het huis vrijwel niet uit, de buren heb ik niet gesproken, aan de voortuin niets kunnen doen, lekker een eind wandelen is niet gelukt. Ik vermaak me met een paar goede boeken
knus in m'n luie stoel met een glas wijn, en wat dvd's. Was ben ik blij dat ik vrijdag met Paul in de supermarkt voldoende boodschappen heb gedaan om het gedurende mijn verblijf te kunnen uithouden; eten en drinken genoeg.
Het slechte weer heeft me doen besluiten om hier morgen al weg te gaan, in plaats van donderdag, zoals gepland. Ik ga nog een dag naar Coimbra. Voor morgen is de weersverwachting niet zo bar slecht en in een grote stad met regen beweeg je je toch wat gemakkelijker dan hier op het platteland, waar je uiteraard erg aan huis bent gebonden.
Morgen dus met de bus naar Coimbra, donderdag vandaar per trein door naar Porto. Zo nodig met paraplu.
Vanmiddag, ineens, stopt de regen, breekt de bewolking, en komt daarachter de zon te voorschijn. Onverwacht. De thermometers schieten omhoog. Hè, hè, eindelijk. Ik neem het er direct van, ga buiten zitten lezen en besluit zelfs om nog naar Figueiró te wandelen. Even bewegen, even de natuur in, na al die dagen binnen zitten. Al was het maar om bij de Chinese winkel een paar lampen van 60 Watt te kopen die ik nodig heb en niet meer in de kast heb liggen.
Vanmorgen zag het er nog zo somber uit. Somberder zelfs. Want toen viel ineens de stroom uit. Ik had al wat werkmannen met een vrachtwagentje heen en weer zien rijden en waarschuwingsborden op de weg neerzetten. Eén klom er in een paal om, ook in de stromende regen, kabels los te maken en weer te monteren. Ik neem aan dat ze weten wat ze doen, met stroom in de nattigheid.
Ik zat binnen, zonder licht, zonder koffie. Hoe treurig kan het zijn.
Vrijdagmiddag bij aankomst ging het nog, vrijdagavond in de auto bij Keith, op weg naar ons etentje, barstte de hemel al open. Zaterdag was het niet veel beter. Een bezoek aan de wekelijkse markt in Figueiró dos Vinhos, zo'n leuke want levendige bezienswaardigheid, zat er echt niet in. Zondag ja, toen was het eindelijk droog en kon ik zelfs buiten zitten. Korte tijd.
Dus ik kom het huis vrijwel niet uit, de buren heb ik niet gesproken, aan de voortuin niets kunnen doen, lekker een eind wandelen is niet gelukt. Ik vermaak me met een paar goede boeken
Het slechte weer heeft me doen besluiten om hier morgen al weg te gaan, in plaats van donderdag, zoals gepland. Ik ga nog een dag naar Coimbra. Voor morgen is de weersverwachting niet zo bar slecht en in een grote stad met regen beweeg je je toch wat gemakkelijker dan hier op het platteland, waar je uiteraard erg aan huis bent gebonden.
Morgen dus met de bus naar Coimbra, donderdag vandaar per trein door naar Porto. Zo nodig met paraplu.
Vanmiddag, ineens, stopt de regen, breekt de bewolking, en komt daarachter de zon te voorschijn. Onverwacht. De thermometers schieten omhoog. Hè, hè, eindelijk. Ik neem het er direct van, ga buiten zitten lezen en besluit zelfs om nog naar Figueiró te wandelen. Even bewegen, even de natuur in, na al die dagen binnen zitten. Al was het maar om bij de Chinese winkel een paar lampen van 60 Watt te kopen die ik nodig heb en niet meer in de kast heb liggen.
Vanmorgen zag het er nog zo somber uit. Somberder zelfs. Want toen viel ineens de stroom uit. Ik had al wat werkmannen met een vrachtwagentje heen en weer zien rijden en waarschuwingsborden op de weg neerzetten. Eén klom er in een paal om, ook in de stromende regen, kabels los te maken en weer te monteren. Ik neem aan dat ze weten wat ze doen, met stroom in de nattigheid.
Reacties
Een reactie posten