gevlucht naar Coimbra

Vanmorgen verliet ik mijn huis en liep droog (voor vandaag wordt er weinig neerslag verwacht) naar het busstation in Figueiró dos Vinhos.  Een enkeltje Coimbra por favor, voor €8,90. Ee wie duikt daar even vóór het vertrek van de bus op, zoals al eerder gebeurde op die plek en dat tijdstip? Liedewij, van camping Quinta da Fonte. Zij brengt een van de (Nederlandse) vrijwilligsters naar de bus, die na drie weken werken net als ik vrijdag (niet met dezelfde vlucht overigens) terug gaat naar Nederland en nu alvast naar Porto reist. Een aardige vrouw, Renée, en we besluiten samen te reizen. Er ontspint zich een heel gesprek tijdens de drie kwartier die de bus erover doet. En we concluderen dat het helemaal niet is uitgesloten dat we elkaar in Porto ergens tegen het lijf lopen. Morgenmiddag ben ik daar immers ook. Dan praten we verder.
In Coimbra moeten we eruit. Renée moet wachten op de bus naar Braga via Porto die ik ook zo vaak heb gehad, ik ben op m'n plaats van bestemming.
Omdat ik pas vanaf 2 uur op m'n hotelkamer terecht kan, besluit ik een paar dingen van de stad alvast te bekijken, na een cafe com leite en een gebakje met gekonfijte gember.
Ik loop een eindje een brug op om de stad van wat meer afstand te kunnen zien. En fotograferen.

Zo wordt Coimbra, het front van de stad aan het water, de universiteit hoog boven op de heuvel, in elke toeristengids weergegeven.
Verder ben ik in de Santa Cruz, 

een kerk uit de 12de eeuw, met veel beelden en beeldhouwwerk, en een schitterend barokken orgel uit het begin van de 18de eeuw, rijk versierd, van de hand van Franse bouwers.

Ik bezoek de dagelijkse versmarkt, een grote hal van twee verdiepingen, met groenten, fruit, bloemen, vlees, vis, kleding. 

Even na tweeën meld ik me bij het Astoria Hotel, oud en statig, ouderwets chic, maar ook een beetje vergane glorie, niet met de tijd meegegaan, direct aan de boulevard.

Mijn kamer ligt aan de achterkant, Coimbra daarmee aan mijn voeten.

Na me te hebben opgefrist en online te hebben ingeckeckt voor mijn terugvlucht naar Nederland van vrijdag, ga ik op verkenning.
Ik ben hier in Coimbra inmiddels al heel wat keren geweest, dus het is een hernieuwde kennismaking met de stad en zijn bezienswaardigheden. Met de oude kathedraal bijvoorbeeld, de Sé Velha, uit de 12de eeuw.

Een hele klim door nauwe straatjes voordat je er bent. Wat opvalt is hoeveel stiller het nu is dan in de zomer, toen ik er voor het laatst was. Mooi blijft-ie hoe dan ook.

Op de foto een gedeelte van een beeldengroep van Christus met zijn discipelen.
Eerder was dat gedeelte in de verbouwing, nu kon ik er heen: het direkt naast de kathedraal gelegen voormalige klooster. Een prachtige tuin, een court, zoals de meeste kloosters hier die hebben.

Waaraan ik ook niet kan voorbijgaan is het universiteitsterrein. Een paar jaar geleden heb ik dat al uitgebreid van binnen bekeken en beschreven, de kapel en de bibliotheek o.a., nu blijf ik buiten.

Wat weer opvalt is dat de studenten meteen zijn te herkennen aan hun zwarte capes. Ik had er eerder op de dag al zien lopen. Ze zien er mooi uit.

Tijdens het avondeten is er plotseling tumult op straat, geschreeuw, spreekkoren. Ook dat zijn studenten, gekleed in datzelfde stemmige zwart.

Mij is niet duidelijk waarom het hun te doen is: werkdruk, studiefinanciering, de economie in het algemeen, de verhouding universiteit - student, of werkgever - werknemer? Want plotseling duiken uit een zijstraat een stuk of dertig ongetwijfeld ook studenten, maar niet als zodanig te herkennen want 'in burger', op. Zij krijgen van de anderen opdrachten: stellen zich op in rijen, scanderen perfect gelijktijdig van alles en nog wat dat ik helaas niet kan verstaan, duiken en masse op de grond en drukken zich zoveel keren op, en nog zo het een en ander. Perfect georkestreerd allemaal. Niet zo maar een demonstratie. Maar wel een 'demonstratie' van weer wat anders. Net zoals ze zijn gekomen, maken zij zich ineens ook weer uit de voeten, rennen weg en zijn verdwenen.

Waarschijnlijk klaar voor nog een keer, op een andere straathoek. Heel gedisciplineerd allemaal, dit moet zijn geoefend en ingestudeerd.
Ongeveer een jaar later vertelt Willem, een student bio-farmaceutische wetenschappen uit Leiden, op weg naar een studentencongres in Porto en mijn buurman in het vliegtuig naar die stad, dat het heel goed ook een wat verlaat ontgroeningsritueel zou kunnen zijn geweest. Wie weet.

Terug in het hotel werp ik, voordat ik de gordijnen sluit, nog één maal een blik op de stad. 

Coimbra is mooi, ook bij nacht.