Francisco Sá Carneiro, de officiële naam van de luchthaven van Porto.
Vernoemd naar Francisco Lumbrales de Sá Carneiro (Porto 1934 - Camarate 1980), Portugees politicus, een van de oprichters van de Partido Social Democrata.
In januari 1980 werd hij Portugals eerste minister. Lang duurde e.e.a. niet, want in december van datzelfde jaar kwam hij om het leven bij een vliegtuigongeluk op weg naar hier. Zijn naam leeft dus voort middels dit vliegveld, de derde luchthaven van het land, na Lissabon en Faro, geopend in 1943, een jaar of tien geleden compleet gerenoveerd.
Gisteravond landde ik er rond 21:30 uur met vlucht TP651 van TAP Portugal uit Amsterdam.
Zowat het einde van een vermoeiende dag: vroeg op, met m'n bagage naar m'n werk in Voorburg, de hele dag lesgeven, daarna per trein naar Schiphol, wachten, instappen en vliegen maar. Moe maar voldaan arriveer ik in het Parkhotel op het vliegveld van Porto, in m'n kamer, waar bad en bed op mij wachten. Heerlijk: de herfstvakantie is begonnen.
Ik geniet een goede nachtrust en een verkwikt ontwaken.
Voordat ik de metro neem naar het treinstation, kijk ik nog even op Francisco Sá Carneiro rond. Groot, lang, breed, hoog... elke keer weer dat ik hier ben, blijven delen van het complex ongebruikt. Zijn de aantallen reizigers sinds het ontwerp van het vliegveld op de tekentafel lag afgenomen, waardoor het nu zo stil is? Komen, om wat voor reden dan ook, de prognoses van toen niet met de werkelijkheid van vandaag de dag overeen? Is het daarom dat bepaalde stukken van Francisco Sá Carneiro nog altijd zijn uitgestorven? Heel prettig voor de reiziger, die de enorme hoeveelheid ruimte alleen maar positief zal beoordelen. Maar economisch gezien kan dat toch niet kloppen?
Heel anders in elk geval dan het vliegveld Portela in Lissabon, dat altijd en overal afgeladen vol is.
Genoeg rondgekeken en overpeinsd. Nu snel de metro naar treinstation Porto Campanhã.
En vandaar verder Portugal in.
Bij m'n huis is alles in orde. De voortuin moet natuurlijk nodig worden schoongemaakt, want die staat na twee maanden helemaal vol met grassen die daar niet horen.
Maar dat is dan ook alles.
's Avonds ga ik met broer en zwager uit eten in een grillrestaurant in Cernache do Bonjardim. Ik word met de auto opgehaald door Keith, een Britse kennis die met zijn echtgenote hier in de buurt ook een vakantiehuis heeft. Ik heb hem zeker een jaar niet gezien. In de stromende regen sukkelen we naar het restaurant, terwijl het water met bakken tegen de voorruit wordt gesmeten.
Het eten is lekker, grote stukken gegrilde kip, met sla, tomaten en frites.
Met soep vooraf en nog een toetje na, witte wijn erbij, en koffie. Het leven is goed en goedkoop.
Dit diner hebben we waarschijnlijk zwart gegeten, want de rekening is geen officiële kassabon, maar bestaat uit een handgeschreven kladje papier.
Ach, dat gebeurt overal, ook in Nederland. Soms is het voordeliger om een dienstverlening buiten de boeken te houden. Al is het misschien vooral persoonlijk gewin en op korte termijn. Want op de lange duur is inkomsten opgeven en belasting betalen, zeker voor een land als Portugal, uiteindelijk het beste. Ook voor een serveerster en een kok in Cernache do Bonjardim. Lijkt mij.
Gisteravond landde ik er rond 21:30 uur met vlucht TP651 van TAP Portugal uit Amsterdam.
Voordat ik de metro neem naar het treinstation, kijk ik nog even op Francisco Sá Carneiro rond. Groot, lang, breed, hoog... elke keer weer dat ik hier ben, blijven delen van het complex ongebruikt. Zijn de aantallen reizigers sinds het ontwerp van het vliegveld op de tekentafel lag afgenomen, waardoor het nu zo stil is? Komen, om wat voor reden dan ook, de prognoses van toen niet met de werkelijkheid van vandaag de dag overeen? Is het daarom dat bepaalde stukken van Francisco Sá Carneiro nog altijd zijn uitgestorven? Heel prettig voor de reiziger, die de enorme hoeveelheid ruimte alleen maar positief zal beoordelen. Maar economisch gezien kan dat toch niet kloppen?
In dit gedeelte van de vertrekhal geen vluchten, geen passagiers, uitgestorven.
Genoeg rondgekeken en overpeinsd. Nu snel de metro naar treinstation Porto Campanhã.
's Avonds ga ik met broer en zwager uit eten in een grillrestaurant in Cernache do Bonjardim. Ik word met de auto opgehaald door Keith, een Britse kennis die met zijn echtgenote hier in de buurt ook een vakantiehuis heeft. Ik heb hem zeker een jaar niet gezien. In de stromende regen sukkelen we naar het restaurant, terwijl het water met bakken tegen de voorruit wordt gesmeten.
Het eten is lekker, grote stukken gegrilde kip, met sla, tomaten en frites.
Dit diner hebben we waarschijnlijk zwart gegeten, want de rekening is geen officiële kassabon, maar bestaat uit een handgeschreven kladje papier.
Reacties
Een reactie posten