Het komt met bakken uit de hemel.
De dag van vandaag is niet anders dan zo clichématig te omschrijven. Dit is geen regen meer, dit is stortregen, een continue wolkbreuk. Wat heb ik gisteren geboft, de paraplu was mee, maar hoefde geen enkele keer te worden gebruikt. Wat heb ik nog veel van Coimbra gezien, bekende zaken, nieuwe dingen.
Vandaag overheerst de regen. Het regent en regent, de hele dag al, vanaf het moment dat ik rond kwart voor acht wakker ben geworden.
Eerst ontbijt in de eetzaal beneden, een mooie ouderwetse ruimte, beetje art deco. Het buffet is niet zo gevarieerd als het morgen in Porto zal zijn, maar het kan ermee door. Mijn kamer is erg ouderwets, een snoertje boven m'n bed met een schakelaartje voor het licht, weinig druk op de waterleiding, tja de vierde verdieping en kennelijk geen hydroforen, ouderwetse grote sleutelhangers met de kamersleutel die je steeds moet inleveren als je het hotel verlaat, dat soort dingen. De ligging ervan is natuurlijk schitterend, aan de kop van de oude stad, overal dicht bij.
En gelukkig, maar om die reden had ik het mede gekozen, bevindt mijn hotel zich vlak bij het kleine stationnetje Coimbra A. Daar vandaan rijd je in vier minuten
naar Coimbra B waar mijn intercity naar Porto vertrekt om 11:32 uur. Alle treinen rijden met enorme vertraging, mijn trein gaat uiteindelijk om 12:16. Nou ja, terwijl ik dit schrijf, zit ik er in. Eenmaal in Porto zien we wel weer verder.
Soms zie je dingen die zo anders zijn dan in Nederland dat ze je aan het denken zetten en daarom alleen al de moeite van het beschrijven waard zijn. Ik heb al eens verteld over het verzoek van wildvreemden om op hun koffers te passen. Bij ons een haast angstwekkend iets. Waarom ik? En meteen daarna: Wat zit er in godsnaam in? zijn zo onze eerste gedachten.
Wat me nu weer eens opvalt op het station Coimbra B: van het ene naar het andere perron kom je door gewoon de rails over te steken. Er zijn voetgangerslichten die op rood springen wanneer er een trein aankomt, soms gaat er een bel, maar toch.
Bij ons zowat ondenkbaar. Mensen zouden zich voor een trein werpen om te proberen die andere aan de overkant nog te kunnen halen. Denk aan de metro, of politiek correcter de sneltram, in Amstelveen, waar een aantal jaren geleden de oplossing na de zoveelste overreden persoon bestond uit nog meer en nog hogere hekken. Hier lijkt dat allemaal gemoedelijker te gaan en dus geen probleem te zijn. Zo lang als ik in Portugal kom, ligt dit station erbij zoals het erbij ligt.
Misschien zijn wij in Nederland helemaal niet zo gedisciplineerd als we dikwijls zelf graag geloven. Regels? Nu even niet. Die zijn er voor anderen. Tenzij we er zelf profijt van hebben natuurlijk.
Of geldt: hoe minder vastgelegde regels, hoe minder structuur, hoe minder getuttebel, hoe verantwoordelijker mensen zich gedragen? Interessant voer voor psychologen en gedragswetenschappers. Ben ik niet.
Uiteindelijk arriveren we zo meteen met een vertraging van 58 minuten op station Porto Campanhã vanwaar ik zes dagen geleden ook ben vertrokken. Ook hier plenst het. Snel naar mijn vaste Grande Hotel do Porto en dan maar zien wat ik nog kan doen vanmiddag.
Morgen naar het vliegveld en weer naar huis.
De dag van vandaag is niet anders dan zo clichématig te omschrijven. Dit is geen regen meer, dit is stortregen, een continue wolkbreuk. Wat heb ik gisteren geboft, de paraplu was mee, maar hoefde geen enkele keer te worden gebruikt. Wat heb ik nog veel van Coimbra gezien, bekende zaken, nieuwe dingen.
Vandaag overheerst de regen. Het regent en regent, de hele dag al, vanaf het moment dat ik rond kwart voor acht wakker ben geworden.
Eerst ontbijt in de eetzaal beneden, een mooie ouderwetse ruimte, beetje art deco. Het buffet is niet zo gevarieerd als het morgen in Porto zal zijn, maar het kan ermee door. Mijn kamer is erg ouderwets, een snoertje boven m'n bed met een schakelaartje voor het licht, weinig druk op de waterleiding, tja de vierde verdieping en kennelijk geen hydroforen, ouderwetse grote sleutelhangers met de kamersleutel die je steeds moet inleveren als je het hotel verlaat, dat soort dingen. De ligging ervan is natuurlijk schitterend, aan de kop van de oude stad, overal dicht bij.
En gelukkig, maar om die reden had ik het mede gekozen, bevindt mijn hotel zich vlak bij het kleine stationnetje Coimbra A. Daar vandaan rijd je in vier minuten
Soms zie je dingen die zo anders zijn dan in Nederland dat ze je aan het denken zetten en daarom alleen al de moeite van het beschrijven waard zijn. Ik heb al eens verteld over het verzoek van wildvreemden om op hun koffers te passen. Bij ons een haast angstwekkend iets. Waarom ik? En meteen daarna: Wat zit er in godsnaam in? zijn zo onze eerste gedachten.
Wat me nu weer eens opvalt op het station Coimbra B: van het ene naar het andere perron kom je door gewoon de rails over te steken. Er zijn voetgangerslichten die op rood springen wanneer er een trein aankomt, soms gaat er een bel, maar toch.
Uiteindelijk arriveren we zo meteen met een vertraging van 58 minuten op station Porto Campanhã vanwaar ik zes dagen geleden ook ben vertrokken. Ook hier plenst het. Snel naar mijn vaste Grande Hotel do Porto en dan maar zien wat ik nog kan doen vanmiddag.
Morgen naar het vliegveld en weer naar huis.
Reacties
Een reactie posten