kijkje nemen in Figueiró

In dit bericht laat ik weer eens wat beelden zien van mijn dorp in Portugal:

Figueiró dos Vinhos, officieel voor het eerst beschreven in een Handvest in 1204 en daarmee een van de oudste gemeenten van het land, met ongeveer 4000 inwoners, administratief centrum van de streek, met een grote markt op zaterdag die veel publiek trekt.

Op de foto is nog maar één straat te zien van de in totaal vier, boordevol groenten, fruit, brood, schoenen, kleding, ijzerwaren, potten en pannen, landbouwproducten, dingen voor de tuin, bloemen en planten, cd's en dvd's, en ga zo maar door. En levende have niet te vergeten.

Het is dan in Figueiró een drukte van belang, met zelfs files. Maar dat is op zaterdag.
Nu is het maandag en ligt alles er weer verlaten bij. Vanmiddag wandel ik er nog eens uitgebreid fotograferend doorheen. Het oude centrum is zo typisch Portugees, met smalle omhoog of omlaag lopende straatjes, oude geveltjes, kleine winkeltjes. Uitgestorven en loom in de fel brandende zon.

Ook bouwvallen vind je er, zoals overal in Portugal, meestal met een bordje vende se: te koop.

Regelmatig kom je loslopende katten tegen.

Soms blijven ze, zoals op de foto hierboven, rustig liggen als ik langs loop, soms zijn ze toch een beetje bang, kiezen het zekere voor het onzekere, en trekken zich veilig terug, zoals hier in een schuur.

Maar nieuwsgierig blijven ze natuurlijk.

Midden in het dorp, zoals dat hoort, de kerk, al van veraf te zien. Deze heeft nog echte klokken.

Veel kerktorens moeten het doen met speakers die een wat artificieel klokgeluid laten horen. Je went eraan. In de kerk schilderwerk uit 1904 van José Malhoa, de schilder die hier in Figueiró overleed 26 oktober 1933.

zelfportret José Malhoa

Op het plein achter de kerk, met heerlijk veel schaduw, de muziektent.

Een ander herkenningspunt van Figueiró is de toren, Torre da Cadeia, vroeger onderdeel van de gevangenis, een teken van belangrijkheid want symbool van gemeentelijke macht, al uit 1506.

De gemeente gebruikt hem op z’n briefpapier. Als je wilt, kun je erin. Wel zelf even de sleutel halen.

Er is een bibliotheek met een studiezaal met computers,

een museum, deels gewijd aan genoemde schilder Malhoa, gratis toegankelijk,

en een voetbalstadion niet te vergeten.

Er zijn de laatste jaren zelfs op drie kruispunten verkeerslichten gekomen, met voetgangerslichten en al. Soms vraag je je wel af waarom eigenlijk.

En, zoals haast in elk dorp hier, een Chinese winkel, tjokvol met dikwijls spotgoedkope artikelen die je net nodig zou kunnen hebben: bestek, kopjes, glaswerk, alles voor de keuken, alles voor de badkamer, elektra gereedschap, schoenen, kleding, ja wat eigenlijk niet?

Voor het eerst tijdens mijn verblijf deze zomer gaat vanmiddag de sirene op de brandweerkazerne. Vorig jaar hoorde ik hem soms drie keer op een dag. In de verte zie ik rook en loop die kant op.

Een bosbrand? Toch te ver weg om erheen te gaan, zo blijkt.

Ik bevind me nu wel in een nieuwbouwwijk van Figueiró, met flatgebouwen en appartementen, want die zijn er ook. Of wat wij zouden noemen villawijken, met grote huizen en schitterende tuinen.