Het blijft regenen, soms wat zachter, dan wat harder. Meer keuze is er niet.
Vanmorgen besloot ik dat het genoeg was. Een dag eerder dan gepland, verliet ik m'n huis en ging naar Porto. Regen in een grote stad, met winkelcentra, boekhandels e.d. is beter te trotseren dan op het platteland waar je nergens kunt schuilen als het echt te hard gaat regenen. Een hotel reserveren is via de laptop en internet een fluitje van een cent en niet meer dan een paar minuten werk.
Toen het even zo goed als droog was, wandelde ik snel naar Figueiró dos Vinhos, kocht in de geldautomaat een treinkaartje en liep toen naar de standplaats van de taxi's naast de kerk. Ik moest even wachten en de hoosbuiten barstten alweer los. Gelukkig kon ik schuilen in het kerkportaal.
Het regenwater kolkte over de straat naar beneden, gutste uit goten, kletterde van daken.
In een goed half uur bracht de taxi me naar Pombal, nu voor €38, tien minder dan vier dagen eerder, geen zondagtarief waarschijnlijk. De regen had daar zowaar even pas op de plaats gemaakt, en omdat ik nog twee uur de tijd had, besloot ik Pombal een beetje te verkennen. Heel veel meer dan de handige doe-het-zelf-supermarkt en een lekkere pastelaria (voor koffie met gebak) had ik van Pombal niet gezien. Het is een oud stadje, met een mooi kerkplein
en een kerk.
Op het station van Pombal viel me weer eens op wat een enorm vertrouwen mensen hier nog in elkaar hebben. Ik zat op het perron te wachten op de intercidade van 17:04 uur naar Porto Campanhã en tot twee maal toe vroeg iemand me even op z'n bagage te passen; de betreffende persoon moest nog een boodschap doen, buiten het station nota bene. Inderdaad keerde hij (en later een zij) na een stief kwartiertje weer terug. Hier in Nederland zouden we direct argwanend worden: hè, op bagage passen? Wat is dat voor persoon van wie die bagage is? En wat zit er in die bagage? Omgekeerd zouden wij ook nooit onze bagage zomaar aan een wildvreemde op een perron of waar ook maar toevertrouwen. Kan die immers z'n handen wel thuis houden? Die argeloosheid kennen ze daar nog wel, in Nederland zijn wij die kwijt. Een slechte zaak? Wie het weet, mag het zeggen.
Zo arriveerde ik in een (eveneens regenachtig) Porto. Mijn comfortabele hotelkamer wachtte op mij.
Vanmorgen besloot ik dat het genoeg was. Een dag eerder dan gepland, verliet ik m'n huis en ging naar Porto. Regen in een grote stad, met winkelcentra, boekhandels e.d. is beter te trotseren dan op het platteland waar je nergens kunt schuilen als het echt te hard gaat regenen. Een hotel reserveren is via de laptop en internet een fluitje van een cent en niet meer dan een paar minuten werk.
Toen het even zo goed als droog was, wandelde ik snel naar Figueiró dos Vinhos, kocht in de geldautomaat een treinkaartje en liep toen naar de standplaats van de taxi's naast de kerk. Ik moest even wachten en de hoosbuiten barstten alweer los. Gelukkig kon ik schuilen in het kerkportaal.
In een goed half uur bracht de taxi me naar Pombal, nu voor €38, tien minder dan vier dagen eerder, geen zondagtarief waarschijnlijk. De regen had daar zowaar even pas op de plaats gemaakt, en omdat ik nog twee uur de tijd had, besloot ik Pombal een beetje te verkennen. Heel veel meer dan de handige doe-het-zelf-supermarkt en een lekkere pastelaria (voor koffie met gebak) had ik van Pombal niet gezien. Het is een oud stadje, met een mooi kerkplein
en een kerk.
Op het station van Pombal viel me weer eens op wat een enorm vertrouwen mensen hier nog in elkaar hebben. Ik zat op het perron te wachten op de intercidade van 17:04 uur naar Porto Campanhã en tot twee maal toe vroeg iemand me even op z'n bagage te passen; de betreffende persoon moest nog een boodschap doen, buiten het station nota bene. Inderdaad keerde hij (en later een zij) na een stief kwartiertje weer terug. Hier in Nederland zouden we direct argwanend worden: hè, op bagage passen? Wat is dat voor persoon van wie die bagage is? En wat zit er in die bagage? Omgekeerd zouden wij ook nooit onze bagage zomaar aan een wildvreemde op een perron of waar ook maar toevertrouwen. Kan die immers z'n handen wel thuis houden? Die argeloosheid kennen ze daar nog wel, in Nederland zijn wij die kwijt. Een slechte zaak? Wie het weet, mag het zeggen.
Zo arriveerde ik in een (eveneens regenachtig) Porto. Mijn comfortabele hotelkamer wachtte op mij.
Reacties
Een reactie posten