zes maanden later

Inderdaad. Zes maanden geleden was m’n laatste bezoek aan Portugal. En nu ineens ben ik hier weer, zit ik aan de keukentafel en vervolg m’n digitale dagboek.

Een lange zaterdag was het gisteren. ’s Ochtends ging ik al vóór zevenen van huis richting Amsterdam. Acht zaterdagen ben ik medewerker bij een bedrijf dat examentrainingen voor middelbare schoolleerlingen organiseert. Een booming business de laatste jaren. Voor mij gewoon leuk werk dat goed betaalt. Met m’n bescheiden bagage voor Portugal al bij me ging ik dus nog even een dagje wegwerken met een groep leerlingen die voor de derde zaterdag op rij havo wiskunde-A kwamen oefenen.
Om 6 uur was ik klaar en reisde ik met de trein naar Schiphol. Als altijd had ik mijzelf al online ingechekt en kon ik dus zo doorlopen. Op m’n laptop keek ik nog even of mijn vliegtuig, dat uit Porto moest komen, daar op tijd was vertrokken. Zo goed als op tijd, bleek. Dat geeft de burger moed. Want dan zou het ook op tijd op Schiphol landen en vandaar weer op tijd vertrekken. En zo gebeurde het ook. Met een kleine vertraging van een paar minuten gingen we de lucht in.

Net als de vorige keer had ik het goed getroffen met m’n medepassagier. Direkt naast mij zat een jonge Portugese vrouw die in Amsterdam werkte en nu twee weken vakantie bij haar familie in Porto ging doorbrengen. We startten een gesprek dat we gedurende de hele reis van ruim tweeënhalf uur volhielden. Over van alles en nog wat: politiek, de Euro, onze beider landen, leuke plaatsen om te bezoeken, ons werk (zij werkte bij een bedrijf of instituut dat zich bezig houdt met dierproeven t.b.v. de farmaceutische industrie). Heel onderhoudend en gezellig allemaal. Terwijl we vlogen, vloog de tijd om. En natuurlijk was er nog, als onderbreking, de bekende maaltijd: pasta, een broodje, een bakje appelmoes. Beter dan het jarenlange pistoletje warm vlees.
Om 23:00 uur was ik in het ParkHotel, een minuut of 5 lopen vanaf de aankomsthal van de luchthaven van Porto, en pas een maand en een week geopend. Alles gloednieuw.

Paul en Sean waren ook in dat hotel; zij vertrokken vanmorgen vroeg juist van hier naar Nederland. Het was te laat om elkaar nog te gaan zien. We telefoneerden nog. Dat was alles. Ik bleef nog eventjes op, bekeek nog m’n mail op de laptop en ging toen naar bed.
Vanmorgen eerst in het hotel ontbijten. Dat viel een beetje tegen: genoeg te eten, maar wat weinig sortering, van een plastic bordje en met plastic bestek in een wat ongezellige en onpersoonlijke eetzaal. Nou ja, je kunt niet alles hebben. Vervolgens met de metro naar station Campagnã,

met de trein naar Pombal en met een taxi voor €48 naar m’n huis. Met lunchtijd was ik er.

Alles o.k. hier. De straten zijn nat van af en toe een heel klein beetje motregen. Er staat wel heel veel en hoog onkruid, dus daar  moet de komende dagen aan worden gewerkt.

Verder moet het ergste stof van de vloeren, maar dat is niet meer dan een half uurtje werk. Morgen boodschappen doen, lekkere dingen kopen met een goed glas wijn erbij.
Nu eerst buiten zitten, m’n boek uitlezen en van de zon genieten, die niet permanent schijnt, maar zich toch heel geregeld tussen de wolken door laat zien. Na zes maanden ben ik weer op het Portugese platteland neergestreken.