herfstvakantie heenreis

Vanochtend reisde ik per trein via Utrecht naar Schiphol. De website van de ns meldde dat er geen treinverkeer was tussen Amersfoort en Zwolle vanwege een ‘aanrijding met een persoon’, dat is een eufemisme voor een zelfmoord, of netter gezegd suicide. Gelukkig dus niet op mijn traject. Dat is altijd een van m’n angsten: onderweg naar Schiphol vast komen te zitten op het spoor en jouw vlucht daardoor mislopen. Mooi op tijd was ik op de luchthaven. Het instappen in de Airbus 320 van TAP bij gate B17 verliep ook goed en op tijd. Wel wat traag, met veel gecontroleer van de instapkaarten. Later bleek dat het systeem dat iedere reiziger registreert en controleert voordat hij het toestel in gaat, niet goed werkte. We zaten allemaal, maar werden niet ‘vrijgegeven’, zoals dat heet. Veel geloop en overleg, checken en dubbelchecken, stoelen controleren, lege stoelen tellen, nazoeken op van die meterslange computeruitdraaien. Alles om ervoor te zorgen dat iedereen die mee moet ook daadwerkelijk mee gaat en dat iemand die op Schiphol moet blijven daar ook blijft.

Zo vertrokken we met een uur vertraging en ontstond bij mij toch dat angstige gevoel: normaal heb ik na de landing ongeveer een uur om m’n aansluitende trein te halen en dat uur was ik nu al kwijt. Dan strakjes maar een taxi van het vliegveld in Lissabon naar het treinstation.

Onderweg twee prettige dingen: het al jaren bestaande wat saaie broodje warm vlees was van het menu verdwenen; de TAP had dat ingeruild voor een portie pasta à la Bolognese, verder een heerlijk vers klein bolletje met boter en een bakje appelmoes. Dat laatste vond ik nu weer een beetje saai en uit de tijd, maar die pasta was een enorme verbetering. En verder zat ik naast een Brit die een gezellige prater bleek te zijn, werkzaam in de ‘shipping business’, die voor z’n werk de halve wereld afreisde en dus veel gezien en te vertellen had, en nu op weg was naar vrouw en kinderen in Lissabon. Natuurlijk ging ons gesprek over de stand van de economie en de Euro, over politici die geen beslissingen durven te nemen, de geweldige opkomst van China waar mensen zich nog uit de naad werken (zoals hij met eigen ogen had gezien) en het niet meer denkbeeldige risico dat Europa steeds verder wegzakt en achterop raakt op het (economisch) wereldtoneel. Een doorsnee Europeaan kan zich er geen voorstelling van maken. Ook de hebzucht van mensen die over het geld gaan kwam aan bod, het ‘ieder voor zich en na ons de zondvloed’, het gebrek aan, zoals hij het noemde, ‘common sense’.

Wat is vreesde werd bewaarheid: ik kon mijn trein vanaf Lisboa Oriente onmogelijk nog halen, ook niet met een taxi. Meteen kocht ik in de automaat van Multibanco een kaartje voor de volgende trein,

twee uur later, en begaf me in alle rust wandelend op weg naar het station.
Ook twee uur later: aankomst in Pombal en hereniging met Paul en Sean. Gelukkig waren de winkels nog open: de supermarkt voor levensmiddelen en de electronicawinkel voor de aanschap van een laptop met internetverbinding. Pré-paid, zoals dat heet, net zoals je bij ons telefoons hebt waarvoor je van te voren ‘tikken’ koopt. Heel handig, dit contact vanuit mijn huis met de buitenwereld.

Opwaarderen van je internetkaart kan behalve via m’n rekening bij de Banco Espirito Sancto ook weer via de geldautomaten van Multibanco. Wat een gemak, want je vindt ze in het kleinste dorp. In dat soort dingen loopt Portugal vóór op Nederland.