Nog even volhouden en dan reis ik af naar Portugal. Het regent hier in Nederland pijpestelen en de wind jaagt over het land alsof het herfst is. Het tv-journaal vertoont weggeregende kampeerterreinen met klapperende tentzeilen en kinderen die zich binnenshuis bezighouden met ouderwetse bordspelletjes en nieuwerwets gamen. Veel landgenoten die oorspronkelijk van plan waren de vakantie dicht bij huis door te brengen, boeken nog snel een last-minutereis naar het zuiden. De reisbureaus varen er wel bij: 20% meer verkocht dan vorig jaar, zeggen ze. Internet en broer Paul melden me dat de thermometer in Portugal boven de 30 graden aanwijst en dat de zon er volop schijnt.
Ada, die ik later in de maand in het stadje Grândola ga ontmoeten om samen de provincie Alentejo te verkennen, in het bijzonder Évora en omgeving,
en met wie ik daarna ook de rest van m'n vakantie ga optrekken, zit nu al in Monte Gordo, in de Algarve, aan zee, vlak tegen de Spaanse grens aan. Ook daar is het schitterend.
Kortom, ook ik wil weg. Nog eventjes dus en dan is het zover. Deo volente.
Voor het eerst zal de voortuin van m'n huis als ik arriveer onkruidvrij zijn. Het moet huizenhoog hebben gestaan, na 5 maanden afwezigheid. Liedewij en Jolein, de beide dames van camping Quinta da Fonte bij mij in de buurt, hadden al vaker aangeboden zich over de tuin te ontfermen. En dat hebben ze inmiddels gedaan, zo lieten ze mij per mail weten. "Je kunt de boompjes en struiken nu gewoon weer zíen", schreven ze.
Deze vakantie wil ik nu eindelijk eens een keertje 's avonds bij hun gaan eten. Lijkt me gezellig, samen met een aantal van de aanwezige campinggasten, vaak Nederlanders, die net als wij van de natuur en het landschap daar ter plekke houden. En dan na afloop door het pikkedonker met Ada's auto terug naar mijn huis. Ach, op die weg is, zeker 's avonds, geen enkel ander voertuig te verwachten.
en met wie ik daarna ook de rest van m'n vakantie ga optrekken, zit nu al in Monte Gordo, in de Algarve, aan zee, vlak tegen de Spaanse grens aan. Ook daar is het schitterend.
Kortom, ook ik wil weg. Nog eventjes dus en dan is het zover. Deo volente.
Voor het eerst zal de voortuin van m'n huis als ik arriveer onkruidvrij zijn. Het moet huizenhoog hebben gestaan, na 5 maanden afwezigheid. Liedewij en Jolein, de beide dames van camping Quinta da Fonte bij mij in de buurt, hadden al vaker aangeboden zich over de tuin te ontfermen. En dat hebben ze inmiddels gedaan, zo lieten ze mij per mail weten. "Je kunt de boompjes en struiken nu gewoon weer zíen", schreven ze.
Deze vakantie wil ik nu eindelijk eens een keertje 's avonds bij hun gaan eten. Lijkt me gezellig, samen met een aantal van de aanwezige campinggasten, vaak Nederlanders, die net als wij van de natuur en het landschap daar ter plekke houden. En dan na afloop door het pikkedonker met Ada's auto terug naar mijn huis. Ach, op die weg is, zeker 's avonds, geen enkel ander voertuig te verwachten.
Reacties
Een reactie posten