Al de hele week is het hier schit-te-rend weer. Zon, warmte, geen jas aan, geen trui zelfs, korte mouwen, ramen en deuren wagenwijd open, de eigenlijk zo simpele dingen des levens, wat kan een mens daaraan toe zijn en ervan genieten. En dat doe ik dan ook met volle teugen!
Leven in Portugal is voor mij voornamelijk buitenleven, de hele dag, zelfs eind februari begin maart al.
Heel in de verte ligt Nederland, waar vandaag verkiezingen zijn voor Provinciale Staten en dus indirekt voor de Eerste Kamer. Ik laat mijn stem uitbrengen door mijn buurvrouw. We blijken een voorkeur te hebben voor dezelfde politieke partij. Dat schept een band. Mijn moeder stelt mij de volgende morgen telefonisch op de hoogte van de uitslag, tot en met aantallen zetels nu en straks aan toe. En dat voor iemand van op een paar maanden na 90. Dat ik zó oud mag worden.
De reis naar hier verliep afgelopen zaterdag uitstekend. Mooi op tijd landde ons vliegtuig op de luchthaven van Lissabon. Met alleen handbagage stond ik snel buiten op straat. Een blik op de klok leerde me dat ik tijd genoeg had naar station Oriente te gaan lopen. Dat is de heuvel af ongeveer 30 minuten. Het is warm, zomers, ik moet m'n jas uit, m'n trui, mouwen opstropen. In het gigantisch grote station, creatie van de Spaanse architect Santiago Calatrava (Valencia 1951), is het even zoeken waar ik moet zijn. De perrons zijn helemaal boven, op niveau 3 of 4 zelfs. M'n trein staat aangekondigd op de beeldschermen: de intercidade richting Porto Campanhã, spoor 1. Precies op tijd rollen lok en wagons binnen en snel heb ik m'n gereserveerde plaats gevonden. Het is druk, veel groepen van mensen die samen op stap gaan. Is er hier ook vakantie of is dit de normale zaterdagdrukte? In een kleine anderhalf uur rijden we naar Pombal. En van daar gaat het per auto door naar Figueiró. De familie Costa voorziet me zoals altijd van eten. Dit maal varkensvlees. En niet zo´n beetje ook, een hele zak vol.
Net voordat ik zaterdag arriveerde, was er een varken geslacht. Zondag kreeg ik mijn rantsoen, verser kan haast niet. En vanzelfsprekend op en top een scharrelvarken. Ik maak me wel een beetje zorgen: krijg ik dit allemaal wel weggegeten, in één week? Vrijdagmorgen vertrek ik alweer. Dat wordt twee maal per dag karbonades, ook bij de lunch maar dan koud, met sla, tomaat en brood om de olijfolie mee op te zuigen. Bij het avondeten warm uiteraard, zo van de gril of uit de koekenpan. Verder ligt er de door een van de dochters Costa gebrachte zak sinaasappelen. Ook in m´n vitamine c is dus voorzien.
Gisteren kocht ik eindelijk het bankstel waarnaar ik al zo lang op zoek was, ergens op een meubelboulevard tussen Pombal en Leiria in. M´n huiskamer is daarmee voorlopig zo goed als ingericht. Helaas worden de twee-en driezitsbank vrijdag in de namiddag bezorgd. Net een paar uur te laat om dat zelf nog mee te maken, ik ben dan al op het vliegveld van Porto, onderweg naar huis. Sean, m'n zwager, regelt e.e.a. voor me, gelukkig. Maar de bank in mijn huiskamer zien staan en er gebruik van maken, is pas tijdens mijn volgende bezoek mogelijk. Jammer genoeg.
Veel werk vereist de voortuin. Na vier maanden zonder onderhoud, tiert het onkruid welig. Steeds doe ik weer een stukje, met mooi resultaat. Vooral de kaktussen zijn enorm gegroeid, zonder één centje onderhoud.
In de tuin werken moet ik wel doen met m'n strooien hoed, want de zon brandt, zeker ´s middags. Liedewij en Jolein, de dames van de camping Quinta da Fonte die ik uiteraard weer ontmoette, willen tijdens mijn lange afwezigheid wel een oogje op de tuin houden. En zo af en toe dat onkruid te lijf gaan. Een pettig idee.
De IKEA-meubels die al een paar maanden op montage staan te wachten, zijn nu door mij in elkaar gezet.
Meteen ziet de huiskamer er een stuk bewoonbaarder uit. Nu die banken nog...
En wat doe ik verder zoal deze dagen? Veel buiten zijn, in de zon zitten, veel lezen, wat boodschappen doen, olijven kopen in de dorpswinkel bij mij in het straatje en meteen een gesprek aanknopen met de eigenaresse ervan, een paar lange wandelingen door de omgeving maken.
's Avonds stook ik de open haard, nestel me er pal vóór en geniet van de warmte. Het is dan behoorlijk kil en vochtig buiten, en als je niet oppast ook binnen. Deze week merk ik weer eens hoe ik thuis in Nederland (zoals zovelen) verwend ben door centrale verwarming: een constante, aangename temperatuur door het hele huis. In Figueiró voelt alles klam aan. Ook als je 's avonds onder je dekbed kruipt. Dat zijn we niet meer gewend. Liedewij verzekert me dat het geen probleem is als je samen met iemand slaapt. Ik kan dat beamen. Ik laat mij 's nachts in bed, noodgedwongen, gezelschap houden door... een electrische deken. Mmm.
Leven in Portugal is voor mij voornamelijk buitenleven, de hele dag, zelfs eind februari begin maart al.
De reis naar hier verliep afgelopen zaterdag uitstekend. Mooi op tijd landde ons vliegtuig op de luchthaven van Lissabon. Met alleen handbagage stond ik snel buiten op straat. Een blik op de klok leerde me dat ik tijd genoeg had naar station Oriente te gaan lopen. Dat is de heuvel af ongeveer 30 minuten. Het is warm, zomers, ik moet m'n jas uit, m'n trui, mouwen opstropen. In het gigantisch grote station, creatie van de Spaanse architect Santiago Calatrava (Valencia 1951), is het even zoeken waar ik moet zijn. De perrons zijn helemaal boven, op niveau 3 of 4 zelfs. M'n trein staat aangekondigd op de beeldschermen: de intercidade richting Porto Campanhã, spoor 1. Precies op tijd rollen lok en wagons binnen en snel heb ik m'n gereserveerde plaats gevonden. Het is druk, veel groepen van mensen die samen op stap gaan. Is er hier ook vakantie of is dit de normale zaterdagdrukte? In een kleine anderhalf uur rijden we naar Pombal. En van daar gaat het per auto door naar Figueiró. De familie Costa voorziet me zoals altijd van eten. Dit maal varkensvlees. En niet zo´n beetje ook, een hele zak vol.
Gisteren kocht ik eindelijk het bankstel waarnaar ik al zo lang op zoek was, ergens op een meubelboulevard tussen Pombal en Leiria in. M´n huiskamer is daarmee voorlopig zo goed als ingericht. Helaas worden de twee-en driezitsbank vrijdag in de namiddag bezorgd. Net een paar uur te laat om dat zelf nog mee te maken, ik ben dan al op het vliegveld van Porto, onderweg naar huis. Sean, m'n zwager, regelt e.e.a. voor me, gelukkig. Maar de bank in mijn huiskamer zien staan en er gebruik van maken, is pas tijdens mijn volgende bezoek mogelijk. Jammer genoeg.
Veel werk vereist de voortuin. Na vier maanden zonder onderhoud, tiert het onkruid welig. Steeds doe ik weer een stukje, met mooi resultaat. Vooral de kaktussen zijn enorm gegroeid, zonder één centje onderhoud.
De IKEA-meubels die al een paar maanden op montage staan te wachten, zijn nu door mij in elkaar gezet.
Reacties
Een reactie posten