weer thuis

Vanavond waren we weer thuis. Na een heerlijke week in de binnenlanden van Portugal. Na 9 dagen met zon, zon en nog eens zon. We waren alle drie verkleurd, om niet te zeggen bruin. 

Natuurlijk was het 's ochtends bij het opstaan nog wat fris, de zon staat inmiddels al een stuk lager dan in augustus, het duurt even voordat hij over de heuvels heen schijnt en mijn terras verwarmt. M'n thermometer op de schuurdeur wijst zo vroeg rond de 7 graden C. aan. Maar dan begint het, de zon klimt, gaat branden, en doet het kwik snel stijgen tot boven de 20 graden. Wat heerlijk, en wat een luxe. Buiten genieten we dagelijks een wat verlaat ontbijt, rond 09:30, met koffie, verse broodjes die we inmiddels bij de bakker hebben gehaald, en iets zoets toe. Als dat allemaal op is, maken we ons klaar om op pad te gaan. Dagelijks drinken we onderweg ook nog een of meer keren iets. En soms gaat de koffie dan opnieuw vergezeld van een van de vele Portugese zoetigheden. 

Voor de allereerste keer kwamen we vanuit Portugal in Spanje.

Via de IC8 en Castelo Branco, en een koffie- en wcstop in Escalos de Baixo, reden we naar het hooggelegen grensdorp Segura. 

Spanje en Portugal zijn beide lid van de Europese Unie. Grenzen bestaan niet meer, douanehuisjes hebben een andere bestemming gekregen, er is niemand te bekennen. Hier markeert een riviertje met veel stenen in de bedding de grens tussen de twee landen. Middels een oude brug rijd je Portugal uit en Spanje binnen.

Als je er niet op verdacht bent, heb je het niet eens in de gaten.

We reden door naar de stad Cáceres. Ada had in haar reisgids gelezen dat daar een oude en goed bewaarde en gerestaureerde binnenstad te vinden moest zijn. Verkeersborden leiden je er niet heen, het vereist wat doorzettingsvermogen. Maar wie vol houdt, heeft vervolgens ook wat. Wij vonden Cáceres een beetje te mooi gerestaureerd, en vroegen ons af hoe authentiek e.e.a. nog was.

Het leek wel heel erg op een museum. Maar goed, toch bijzonder genoeg om zien. En er wordt her en der nog steeds druk gerestaureerd. Ook voor het eerst: een dagje naar het strand, aan Portugals westkust. Ik was er nog nooit geweest. We bezochten Pedrógão en daalden zuidelijker af via Praia da Vieira en Sao 

Pedro de Muel, tot aan Nazaré aan toe. 

Heerlijk even met je voeten en benen in zee, de verlaten stranden, de paar terrasjes die nog open zijn en waar het goed toeven is. 

Zo maakten we in deze week een aantal tochten, bekeken steden en dorpen, 

proefden de locale lekkernijen. Een van de avonden kozen we ervoor om te gaan eten bij de brandweer, de bombeiros voluntarios, in Pedrógão Grande. In de kazerne bevindt zich de eetzaal waar de brandweermannen bij tijd en wijle een stevige maaltijd verorberen. Maar die kantine is ook opengesteld voor het gewone publiek, een uitstekend idee natuurlijk. Er is geen menukaart, je kunt eten wat de pot schaft. Toen wij er waren, was dat kip of varken. Allebei even lekker. 

Af en toe bleven we een middag thuis, om wat te klussen, in de tuin te werken, of gewoon te luieren in de zon. 

En zo breekt de dag van vandaag aan, de dag van de terugreis. Ada opperde het idee de reis naar Porto te onderbreken in Aveiro en daar het plaatselijke museum te bezoeken om kennis te nemen van de geschiedenis van Santa Joana (1452-1490), dochter van koning Afonso V. Dochterlief voelde niets voor het leventje van pracht, praal en rijkdom waarvoor zij was voorbestemd; ze koos ervoor het klooster in te gaan, zeer tegen de zin van haar vader. 

In dit museum in Aveiro lezen en zien we over haar.
Dan volgt de laatste rit van de vakantie: richting Porto en het vliegveld. We leveren de huurauto in, checken in bij de TAP, eten nog wat en vliegen mooi volgens schema terug naar Amsterdam, terug naar huis.