bosbranden

Nog steeds is het hier in het Portugese binnenland 'smoorheet'. Dagelijks wijst m'n nieuwe thermometer op de deur van de schuur aan de achterkant om en nabij de 40 graden aan. En dat ding hangt dan nog expres in de schaduw. Dan is het lekker om te kunnen zwemmen en Paul en Sean vroegen me vanmiddag om dat in hun zwembad te komen doen. Een enorme luxe, zo'n privébad in je tuin te hebben, heerlijk. 

Dagelijks hoor ik wel de sirene gaan die op het dak staat van het gebouw van de bombeiros voluntarios, de vrijwillige brandweer, in Figueiró dos Vinhos. Soms word ik er zelfs 's nachts wakker van. En dan woon ik nog zo'n 3 km bij de kazerne vandaan, wat als je er in Figueiró dichtbij woont? Dan jaagt dat ding je voortdurend de stuipen op het lijf. Er is heel regelmatig brand, geen wonder zou je zeggen met die enorme hitte en droogte. Eén vonkje is genoeg om het werkelijk kurkdroge bos waar dan ook in lichterlaaie te zetten. Op dit moment staat het maximum op 501 branden. Nee, niet in totaal, 501 branden op één en dezelfde dag! Ze werden bestreden door een kleine 7000 brandweerlieden. Ga er maar aan staan. Ik hoorde een radioverslaggever ergens in Noord Portugal vertellen dat bij hem brand ontstond toen bij het grasmaaien een klein vonkje uit de maaimachine sprong. Een kwestie van seconden. Gelukkig waren zijn buren er razendsnel bij om het beginnende vuur met tuinslangen te doven, nog voordat de inmiddels gewaarschuwde bombeiros arriveerde. Maar zo snel kan het gaan, en door zo'n futiel incidentje. Op de site op internet van de Autoridade Nacional de Protecção Civil (zie de links rechts op de pagina) kunnen belangstellenden e.e.a. volgen, inclusief kaarten die aangeven waar precies de grote branden woeden. Gisteren was het zo te zien vanaf een afstand goed raak. Vanaf mijn terras voor het huis kon ik vanachter een heuvel een heel eind verderop enorme rookwolken zien opstijgen. Het was zeker 15 of 20 km bij mij vandaan, richting het zuiden, maar toch, alsof er een vulkaan(tje) bezig was uit te barsten. 

Eerst was de rookkolom vrij smal en haast wit van kleur, maar hij werd steeds breder en zwarter. Ik heb er niet continu naar staan kijken, je kunt er niets aan doen en de afstand is te groot om er zelf ongerust door te worden. 's Middags trok ik de natuur in en toen ik eind van de middag terug kwam, zag het er nog even ernstig uit. Pas in de avond, ruim na het eten, de zon ging al haast onder, leek de zaak tot staan te zijn gekomen, de rook hield op. Er hing wel inmiddels een hele gekleurde band langs de hemel, rook en roet. Ook weer niet boven mijn huis en dorp, in de verte. Wel indrukwekkend om te zien. 
Iedereen die ik uit Nederland op de een of andere manier spreek, mail of sms vraagt altijd: "Nog last van bosbranden?" Last dus niet direkt, nog niet. Maar ze zijn er wel degelijk.