Eindelijk is het dan zover. De laatste zaterdag, de laatste werkzaamheden, de laatste klusjes. Morgenochtend vroeg reis ik af naar Portugal. Ik was in mei nog in Porto, met zes collega's. Maar mijn huis in Figueiró dos Vinhos heb ik sinds februari niet meer gezien. Vijf maanden, een lange tijd.
's Avonds de laatste restjes uit de koelkast wegeten, m'n tas pakken (daar hoeft nooit veel in, eigenlijk alles is daar al), nog eventjes wat proberen te slapen en dan zoals afgesproken nog een aantal uren bij Pieter in Utrecht doorbrengen. En zo gebeurde het ook. Van slapen kwam natuurlijk niet veel, zoals een klein kind de nacht voor z'n verjaardag ook geen oog dicht doet. Bij Pieter thuis was het nog een beetje bijpraten en de laatste nieuwtjes uitwisselen. En ergens rond drieën ging het richting station voor de nachttrein naar Schiphol.
M'n vlucht vertrok mooi op tijd, 06:30 uur, richting Lissabon. Omdat die stad een stuk zuidelijker ligt dan Porto waar ik meestal naar toe vlieg, volgden we een andere route: niet over Bretagne en dan over de Golf van Biscaje, maar meer over midden Frankrijk, midden Spanje en zo het Portugese luchtruim binnen. Ik zat aan het raam en herkende plotseling het gebied waar m'n broer woont, de rivier de Zêzere die vreemde kronkels maakt en dus makkelijk te herkennen is, de bekende dam in de rivier, de Barragem do Cabril, voltooid in mijn geboortejaar, mijn eigen Figueiró daar in de diepte. Dan gaat er wel eventjes iets door je heen. Ik herinnerde me nu ook dat er heel hoog boven mijn huis inderdaad regelmatig verkeersvliegtuigen over komen, iets wat ik deze zomer ook weer zou merken.
Alweer helemaal 'vol' dus van Portugal vlogen we op Lissabon aan. Eerst nog even een rondje boven de stad en de baai om goed voor de landingsbaan uit te komen. Een prachtig gezicht dat me weer eens sterkte in het idee besist eens een paar dagen daar beneden door te moeten brengen. Zo landden we op Lisboa.
Al snel was ik in terminal 2 voor mijn aansluitende vlucht naar Porto (mijn eerder beschreven wat onhandig reisroute had ik maar zo gelaten). Ook probleemloos. En de afstand, ik geloof ruim 300 km, stelt voor een vliegtuig natuurlijk weinig voor. Goed en wel ben je boven of de daling wordt alweer ingezet.
Met de metro reed ik naar het station Campanhã. Een treinkaartje met zitplaats had ik al via internet gekocht (gelukkig want er stonden ríjen voor de loketten) dus ik kon in alle rust koffie drinken, buiten op een terras. Ook de trein vertrok mooi op tijd. En zo stapte ik rond half drie uit op het inmiddels bekende station Pombal, waar Paul en Sean al op me wachtten.
Meteen doken we de grote doe-het-zelf-supermarkt in en later een winkel voor electronica. Ik kocht er een tv, mooi toestel, al uitgerust voor digitale ontvangst. Voorlopig beperk ik me tot de paar zenders die ik (analoog) kan ontvangen en het af en toe bekijken van een dvd.
Na de boodschappen snel in de auto voor de laatste 30 km. Eind van de middag zette ik, na vijf maanden afwezig te zijn geweest, weer voet op 'eigen' bodem: Figueiró here I am.
's Avonds de laatste restjes uit de koelkast wegeten, m'n tas pakken (daar hoeft nooit veel in, eigenlijk alles is daar al), nog eventjes wat proberen te slapen en dan zoals afgesproken nog een aantal uren bij Pieter in Utrecht doorbrengen. En zo gebeurde het ook. Van slapen kwam natuurlijk niet veel, zoals een klein kind de nacht voor z'n verjaardag ook geen oog dicht doet. Bij Pieter thuis was het nog een beetje bijpraten en de laatste nieuwtjes uitwisselen. En ergens rond drieën ging het richting station voor de nachttrein naar Schiphol.
M'n vlucht vertrok mooi op tijd, 06:30 uur, richting Lissabon. Omdat die stad een stuk zuidelijker ligt dan Porto waar ik meestal naar toe vlieg, volgden we een andere route: niet over Bretagne en dan over de Golf van Biscaje, maar meer over midden Frankrijk, midden Spanje en zo het Portugese luchtruim binnen. Ik zat aan het raam en herkende plotseling het gebied waar m'n broer woont, de rivier de Zêzere die vreemde kronkels maakt en dus makkelijk te herkennen is, de bekende dam in de rivier, de Barragem do Cabril, voltooid in mijn geboortejaar, mijn eigen Figueiró daar in de diepte. Dan gaat er wel eventjes iets door je heen. Ik herinnerde me nu ook dat er heel hoog boven mijn huis inderdaad regelmatig verkeersvliegtuigen over komen, iets wat ik deze zomer ook weer zou merken.
Alweer helemaal 'vol' dus van Portugal vlogen we op Lissabon aan. Eerst nog even een rondje boven de stad en de baai om goed voor de landingsbaan uit te komen. Een prachtig gezicht dat me weer eens sterkte in het idee besist eens een paar dagen daar beneden door te moeten brengen. Zo landden we op Lisboa.
Al snel was ik in terminal 2 voor mijn aansluitende vlucht naar Porto (mijn eerder beschreven wat onhandig reisroute had ik maar zo gelaten). Ook probleemloos. En de afstand, ik geloof ruim 300 km, stelt voor een vliegtuig natuurlijk weinig voor. Goed en wel ben je boven of de daling wordt alweer ingezet.
Met de metro reed ik naar het station Campanhã. Een treinkaartje met zitplaats had ik al via internet gekocht (gelukkig want er stonden ríjen voor de loketten) dus ik kon in alle rust koffie drinken, buiten op een terras. Ook de trein vertrok mooi op tijd. En zo stapte ik rond half drie uit op het inmiddels bekende station Pombal, waar Paul en Sean al op me wachtten.
Meteen doken we de grote doe-het-zelf-supermarkt in en later een winkel voor electronica. Ik kocht er een tv, mooi toestel, al uitgerust voor digitale ontvangst. Voorlopig beperk ik me tot de paar zenders die ik (analoog) kan ontvangen en het af en toe bekijken van een dvd.
Na de boodschappen snel in de auto voor de laatste 30 km. Eind van de middag zette ik, na vijf maanden afwezig te zijn geweest, weer voet op 'eigen' bodem: Figueiró here I am.
Reacties
Een reactie posten