In mei was ik nog een weekje in Porto, maar dat ik in mijn Portugese huis was, is inmiddels vijf maanden geleden. Februari voor het laatst: dodelijke modderstromen op Madeira en bij mij in de buurt buien met hagelstenen zo groot als pingpongballen, plenzende regen die het straatje waaraan ik woon in een soort snelstromende rivier veranderde, daken die van (gelukkig andermans) huizen woeien. Nu staat de thermometer al tijden boven de 30 graden en komt de datum van mijn vertrek naar daar gestaag dichterbij.
Een paar weken geleden verbleven Paul en Josefien, een vriend en vriendin van me uit Utrecht, er nog een aantal dagen. "Alles in en met het huis is o.k.", meldden ze me. En dat hoor ik ook telkens van m'n broer die er haast wekelijks eventjes gaat kijken.
De retourvlucht Porto, die ik al in oktober vorig jaar boekte (hoe eerder, hoe goedkoper) is een beetje een onhandige omweg, merkte ik eigenlijk pas tijden later: vanaf Schiphol eerst naar Lissabon, daar even wachten en dan een paar honderd kilometers terugvliegen naar Porto. Mijn huis ligt precies halverwege, dus ik kan net zo goed dat laatste traject weglaten en in Lissabon al de trein naar Pombal nemen. Maar een ticket wijzigen kost minstens €50 en zomaar ergens niet verschijnen kan betekenen dat ook de retourvlucht wordt gecancelled. Dat moet ik niet hebben. Ik denk er nog even over.
Hoe dan ook, ik raak langzaam maar zeker in vakantiestemming: een maand lang naar Figueiró dos Vinhos.
Een paar weken geleden verbleven Paul en Josefien, een vriend en vriendin van me uit Utrecht, er nog een aantal dagen. "Alles in en met het huis is o.k.", meldden ze me. En dat hoor ik ook telkens van m'n broer die er haast wekelijks eventjes gaat kijken.
Reacties
Een reactie posten