slapen in m'n eigen huis

Deze vakantie ging ik voor de eerste, de allereerste keer slapen in m'n eigen huis, twee jaar na de aankoop ervan. Een opgemaakt bed, een electrische deken meegenomen van Blokker thuis, want 's avonds is het nog behoorlijk kil en vochtig, tandenpoetsen in de nieuw badkamer, pyjama aan en liggen maar. De grootse donkerte en stilte ondergaan. Een fantastisch moment en voor m'n gevoel echt een mijlpaal. Dit betekent immers: het huis is klaar en bewoonbaar. En zo is het.

Pedro de aannemer is zowat klaar met z'n werk. Hier en daar zal de door hem ingehuurde schilder nog een beetje moeten bijtippen, maar dat mag eigenlijk geen naam meer hebben.
In de voortuin plant ik twee olijvenbomen. Eigenlijk is het m'n broer Paul die dat voor me doet.

Een soort bijbels gebeuren. Nu eens kijken of er vruchten aan willen groeien, en zo ja hoe die moeten worden geoogst.

Het zijn er te weinig om tot olijfolie te laten persen. Maar een olijf zo uit het vat en uit de hand eten, is ook heel aantrekkelijk.
Paul en Sean zelf hebben teveel olijfbomen om het maar op z'n beloop te laten. Dus elk jaar in december huren ze tijd bij een lokaal fabriekje en laten hun oogst persen. Heerlijke verse en geurig olijfolie. Onlangs ontmoette ik Paul in Amsterdam. Hij verzocht me een lege fles mee te nemen en zo kon ik zelf uit het voorraadvat tappen.
Iets wat ook nog steeds moest gebeuren: het betegelen van de huiskamervloer.

Tijdens mijn verblijf dook namens Pedro een tegelzetter op die aan de slag ging. Samen met Paul en Sean had ik, in een showroom in de stad Pombal (waar ook het dichtsbijzijnde treinstation is), tegels uitgezocht. Derdehands, zo werd mij verzekerd. Die kwalificatie deed niets af aan de kwaliteit van de tegels. Het waren gewoon exemplaren die 1 of 2 mm te dik uitvielen of te dun, te kort of te breed, enz. en dus officieel niet meer als zijnde die-en-die tegel aan de man waren te brengen. Dat scheelde mij nogal wat: in plaats van €12 per m2 betaalde ik uiteindelijk ongeveer €4 per m2. Aan de tegels zelf is niets bijzonders te zien. Maar dat kan natuurlijk aan mij liggen.

In deze vakantieweek waren ook onze Britse kennissen Jan en Keith er.

Dat betekende uiteraard gezamenlijk eten. Paul, Sean en ik werden door hen uitgenodig in hun huis in een van de naburige dorpen.

Tijdens dat bezoek werd er weer uitgebreid gefotografeerd.

En verder genoot ik gewoon van het lekkere eten en drinken, de zon, een paar goede boeken, de ruimte, de rust.