eind in zicht

Eind februari was ik weer terug in Portugal. Voor de derde keer in successie had ik m'n tenten opgeslagen in hotel Solar das Freiras midden in Figueiró. Voor het laatst, hoopte ik, en dat bleek achteraf ook zo te zijn. In Nederland kampten we nog met de restanten van een vrij langdurige winterperiode, in Portugal was het inmiddels voorjaar, liep de temperatuur op tot tegen de 20 graden. Wat voelt een mens zich daar goed bij!

Ik kon nog net niet blijven slapen in m'n eigen huis, sommige zaken waren nog net niet klaar, er werd nog aan de buitenkant geschilderd, de waterafvoer buiten werd aangepast en verbeterd, het daktorentje werd teruggeplaatst, nou ja, een gloednieuw exemplaar om precies te zijn, passend bij en op de nieuwe dakpannen; het oude torentje ligt nog steeds op zolder. Misschien heb ik daar ooit nog eens een bestemming voor.

Ik moest met de schilder overleggen welke kleur geel of oker ik rondom de ramen en deuren wilde, en op de (dak)randen, zoals dat daar in de streek gebruikelijk is. Een keuze 'uit de pot' is lastig. Hij had een beter idee: op een stukje muur dat later toch in die kleur zou worden geverfd, schilderde hij zeven proefstrookjes, uit elke pot en van elke kleur één. Zo op de muur kreeg je een betere indruk van het effect van elk van de kleuren. Ik deed een keuze en die is het dan ook later geworden. 

Mijn huis is deels in de heuvel gebouwd. Als je aan de voorkant via het terras op de eerste etage bij de keuken naar binnen gaat, loop je aan de achterkant zo weer naar buiten. Als klein jongetje heb ik dat eens eerder meegemaakt in een hotel waar we allemaal verbleven in Mezzolago, aan het Lago di Ledro in Noord Italië. Ik vond dat fascinerend, dat hoogteverschil. 50 jaar later heb ik het dus zelf. Een en ander had af en toe wel veel wateroverlast tot gevolg. Als het hard regent en dat kan ook daar gebeuren, ontstaan er in de huiskamer natte plekken op de grond. Toen ik het huis pas in bezit had, stonden er eens hele plassen. Vroeger toen die ruimte dienst deed als stal was dat waarschijnlijk niet zo'n ramp. Nu die huiskamer is geworden wel. Goten aan het dak en regenpijpen verbeterden de situatie al. Maar niet voldoende. Aannemer Pedro heeft ook een afvoer aan die regenpijpen gemaakt, deels onder de grond, deels niet meer direkt langs het huis, en in alle gevallen richting straat. De problemen zijn nu verholpen. 

Op de foto hieronder een hoek van de huiskamer, nog in de stal-uitmonstering. Zoals is te zien is er op stenen een soort plankier gemaakt om niet door het water te hoeven waden. De kast in de rechterzijmuur is nu trouwens een extra toegansdeur geworden.

Op de volgende foto zien we, nu vanaf de andere kant dus links, diezelfde muur, met de nieuwe deur.

Ook is er in deze periode achter het huis een terras aangelegd. Daar is veel schaduw en dus is het er bij een zomertemperatuur die kan oplopen tot wel 45 graden goed toeven. De direkte zon is dan veel te warm, ongezond zelfs.

En zo had ik opnieuw een heerlijke week in Portugal. De restauratie naderde, na een jaar, nu echt het einde; de zo'n beetje laatste klusjes werden gedaan. Ik nam, na er drie keer met heel veel genoegen te hebben gelogeerd, afscheid van de mensen van Hotel Solar das Freiras en kan het iedereen aanbevelen.

Bij mijn volgende bezoek, mei 2009, zou ik echt voor de allereerste keer in mijn huis wonen, verblijven, slapen.