mevrouw de notaris

En zo brak op 22 oktober het grote moment aan: op naar Sertã met een paar honderd euro´s op zak (handje contantje bij mevrouw de notaris), samen met Paul, Sean en Pieter en van de andere kant verkopers de heer en mevrouw Costa met een van hun dochters. Ja over geld gesproken, de betaling van het huis ging wat primitief. Een notaris kent daar niet, zoals bij ons, een 'derdenrekening'. De koper stort daar het bedrag op, dat blijft daar tot alle handtekening op papier zijn gezet en daarna wordt het doorgesluisd naar de rekening van de verkopers. Dus hoe te handelen? Alles in contanten meenemen? Ook geen prettig idee, al hebben kennissen van ons die later ook een huis kochten dat toen (deels) wel zo gedaan. Ik waagde het er maar op, zorgde er middels internetbankieren voor dat het bedrag op de bewuste dag op de rekening van Costa stond en moest het verder hebben van m'n vertrouwen in het echtpaar. Dat vertrouwen werd gelukkig niet beschaamd. 

De hele koopacte is natuurlijk in het Portugees geschreven en ter plekke voorgelezen. Die taal was ik toen nog niet machtig. Dus leverde een van de medewerkers van makelaar Petrohabi een simultaanvertaling. Zijn handtekening prijkt ook op de koopacte, de bevestiging van een eerlijke en juiste vertaling.
Na afloop waren de notariskosten voor mijn rekening, bij de kassa te voldoen, enkele honderden euro's. Even was er een kort fotomoment voor het nageslacht 

en toen was er natuurlijk weer wijn; ook hier bevond het café zich op de andere hoek van de straat. 
Een raar idee, vreemd, moet je toch even aan wennen, een eigen huis te hebben in een ander land, 8 uur reizen vanuit Nederland. Maar wat fantastisch! Nu kon ik plannen maken en dan... aan de slag.