Tijd te over om plannen te maken. Dat gebeurde natuurlijk in samenspraak met een aantal aannemers dat een offerte kon indienen. Centrale vraag: wat wil ik met het huis, wat is er mogelijk en tegen welke prijs. Een en ander uiteraard onder supervisie van Paul en Sean. Zij kennen de mensen daar, kennen de verschillende aannemers, weten ongeveer wat iets daar ter plekke kost.
Intussen werd het kerstmis en kwam de jaarwisseling in zicht. Na de kerstdagen vlogen Pieter en ik weer naar Porto om oudjaar op z'n Portugees te ondergaan. Dat stelde in die kleine dorpjes niet veel voor. Ja, mensen komen om middernacht naar buiten om met lepels op de onderkant van een pan te trommelen.
Wat meer indruk op mij maakte: in elk dorp wordt, meestal door de wat oudere mannen, tussen kerstmis en nieuwjaar, voor de kerk, een vuur gemaakt. Boomstronken, wortels, oude takken, alles wat branden wil, wordt voor de kerk gedeponeerd, aangestroken en zo mogelijk smeulend gehouden; dag en nacht. Je ruikte het zo gauw je het dorp binnenkomt. Mooi symbolisch heb ik dat altijd gevonden: het vuur, de warmte, het licht, in de donkere dagen, 'midden in de winternacht'.
In de 'aannemersroulette' kwam uiteindelijk Pedro bovendrijven.
Paul en Sean hadden eerder al met hem gewerkt en zouden dat daarna ook nog heel lang doen. Ik ging dus ook met hem in zee, had een aantal door hem gerealiseerde projecten gezien.
Een nog vrij jonge man, met een jong bedrijf gevestigd in Ansião, een dorp zo'n 10 km bij mij vandaan. Aan hem de taak mijn wensen te visualiseren, realiseren. Nadat onder leiding van Paul alles was overdacht en uitgewerkt, en, ook niet onbelangrijk, de begroting nog flink omlaag was gebracht, kon Pedro aan de slag: april 2008. Een werk dat op 6 weken werd geschat, duurde uiteindelijk meer dan een jaar. Maar een kniesoor die daarop let. "This is Portugal", verzekerde een van de dochters van de familie Costa, de verkopers van het huis, me. Met dat feit heb je gewoon rekening te houden. En dan is er niets aan de hand.
Intussen werd het kerstmis en kwam de jaarwisseling in zicht. Na de kerstdagen vlogen Pieter en ik weer naar Porto om oudjaar op z'n Portugees te ondergaan. Dat stelde in die kleine dorpjes niet veel voor. Ja, mensen komen om middernacht naar buiten om met lepels op de onderkant van een pan te trommelen.
Wat meer indruk op mij maakte: in elk dorp wordt, meestal door de wat oudere mannen, tussen kerstmis en nieuwjaar, voor de kerk, een vuur gemaakt. Boomstronken, wortels, oude takken, alles wat branden wil, wordt voor de kerk gedeponeerd, aangestroken en zo mogelijk smeulend gehouden; dag en nacht. Je ruikte het zo gauw je het dorp binnenkomt. Mooi symbolisch heb ik dat altijd gevonden: het vuur, de warmte, het licht, in de donkere dagen, 'midden in de winternacht'.
In de 'aannemersroulette' kwam uiteindelijk Pedro bovendrijven.
Een nog vrij jonge man, met een jong bedrijf gevestigd in Ansião, een dorp zo'n 10 km bij mij vandaan. Aan hem de taak mijn wensen te visualiseren, realiseren. Nadat onder leiding van Paul alles was overdacht en uitgewerkt, en, ook niet onbelangrijk, de begroting nog flink omlaag was gebracht, kon Pedro aan de slag: april 2008. Een werk dat op 6 weken werd geschat, duurde uiteindelijk meer dan een jaar. Maar een kniesoor die daarop let. "This is Portugal", verzekerde een van de dochters van de familie Costa, de verkopers van het huis, me. Met dat feit heb je gewoon rekening te houden. En dan is er niets aan de hand.
Hoi Onno,
BeantwoordenVerwijderenIk heb genoten van je blog! Ik heb zelf net een "projekt" gekocht in een dorp bij je in de buurt. Zou het leuk vinden informatie met je uit te wisselen. Vooral je ervaringen met lokale aannemers zou ik op prijs stellen. Ik hoop snel wat van je te horen!
Groet Laurent
PS: email;laurenthendrickx1962@gmail.com